က်န္းမာျခင္းဟာ လာဘ္တစ္ပါး

ဓာတ္စာစားရျခင္း

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ မဟာခ်ိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ၿပီး၍ (၅)လခန္႔အၾကာတြင္ ( K-L )ဟု အမည္ရေသာအရပ္တြင္ ေဗဒင္ေဟာခန္း ဖြင့္လွစ္ေနထိုင္ခဲ့၏။ ထိုေနရာတြင္ အခန္းတစ္ခန္းငွား၍ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ေယာက္ထဲ ေနထိုင္ရေလ၏။ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ခါစျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းဟူ၍လည္း မ်ားမ်ားစားစာမရွိေသးေပ။ ေဗဒင္ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ ေဗဒင္ေမးမည့္လူ လာလွ်င္ ေဗဒင္ထိုင္ေဟာေပးရ၏။ ေဗဒင္ေမးမည့္သူမလာလွ်င္ ကြ်ႏ္ုပ္တစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ေနထိုင္ခဲ့ရေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အစပထမတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေၾကာက္စိတ္၀င္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ပ်င္းရိေသာစိတ္မ်ား၀င္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္အထီးက်န္သလို ခံစားရ၍ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္မူ ေအးခ်မ္းသလိုလို ခံစားရျပန္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ပုတီးထိုင္စိပ္၍ ေပ်ာ္ေနၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုကဲ့သို႔ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္သည္ ေနရာေျပာင္းေသာ သူမ်ား၏ ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း တက္လိုက္က်လိုက္ ေပ်ာ္လိုက္ပ်င္းလိုက္ ၀မ္းနည္းလိုက္၀မ္းသာလိုက္ျဖင့္ မအီမလည္ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။

တစ္ေန႔တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ ရာသီဥတုေျပာင္း၍ အျပင္းဖ်ားေလေတာ့၏။ အိပ္ယာထဲတြင္ လဲေတာ့၏။ ထိုင္းစကားလည္း အနည္းငယ္မွ်ပင္ မတတ္ေသးေသာေၾကာင့္ ေဆး႐ံုေဆးခန္းကို သြားဖို႔အတြက္ပင္ မသြားတတ္ ျဖစ္ေန၏။ ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးသြား၀ယ္ဖို႔ပင္ မေျပာတတ္မဆို တတ္ရွိေနေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ယာထဲတြင္ လဲလွ်က္ ရွိေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ျမန္မာျပည္တြင္ရွိေသာ မိဘမ်ားကိုလည္း လြမ္းမိ၏။ အကိုအမမ်ားကိုလည္း လြန္စြာ သတိယမိေလေတာ့၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ အပူရွိန္ျပင္းထန္လြန္းရကား အတန္တန္သတိထားေနသည့္ ၾကားမွပင္ ကြ်န္ုပ္၏သတိသည္ လစ္တစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ အိပ္မက္မက္သလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ေကာင္းကင္တြင္ ေမွ်ာေနသလို ျဖစ္ေန၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ငါသည္ကား ဒီေနရာတြင္ မိမသိဘမသိ ေသဆံုးရေတာ့မွာပါလား။ ငါ ေသသြားရင္ေတာ့ ငါ့မိဘေတြကို ဘယ္သူ အေၾကာင္းၾကားေပးမွာလဲ။ ငါ့ မိဘေတြကေတာ့ ငါ့ကို ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနေသးတယ္လို႔ ထင္ၿပီး ငါဆီက ဖုန္းဆက္တာေတြ ၊ ေငြပို႔ေပးတာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကမွာပဲ။ ေနာက္ဆံုး အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ သြားတဲ့အခါက်ရင္ သူတို႔ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ အစရွိသည္ျဖင့္ အေတြး၀င္လာေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏စိတ္သည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၀မ္းနည္းအားငယ္ေသာ စိတ္မ်ား ၀င္လာေလရာ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေတြေတြက်ဆင္းလာေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းအတြင္းသို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ အခန္းတံခါးေခါက္ရင္း ဖြင့္၍ ၀င္လာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ လြန္စြာ အားနည္းေနသည့္ၾကားမွပင္ မ်က္လံုးကို အနိုင္နိုင္ဖြင့္၍ ၾကည့္လိုက္ေလရာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ တိုက္တြင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရန္ ငွားထားေသာ ကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီး ျဖစ္ေလ၏။ ထိုကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီသည္ အိပ္ယာထဲတြင္ လဲေနေသာကြ်ႏ္ုပ္ကို ျမင္လွ်င္ ေကာင္ကေလး ေနမေကာင္းဘူးလားဟု ေမးရင္း ကြ်ႏ္ုပ္အနီးသို႔ ၀င္ေရာက္လာရင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏နဖူးအား လာေရာက္စမ္းၾကည့္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အပူျပင္းထန္လွ်က္ ရွိေနေလ၏။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုကရင္အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အားလြန္စြာ ဂ႐ုဏာသက္သြားရကား ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေဆး၀ယ္ေပးျခင္း ၊ ၾကက္သားဆန္ျပဳတ္၊ မားမားအစရွိသည္မ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းေမြးျခင္း၊ ေရပတ္တိုက္ေပးျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို သူ၏ သားအရင္းတစ္ဦးပမာ ျပဳစုေလ၏။ ေနာင္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ဦးသည္ တကယ့္သားအမိအရင္းအျခာမ်ားပမာ ရင္းႏွီခင္မင္သြားေလေတာ့၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သူ႕အား အမိုးဟုေခၚေလ၏။

အမိုး၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျပန္ျဖစ္လာေလ၏။ နလန္ျပန္ထလာ၏။ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာ၏။ သို႔ေသာ္ ကြ်ႏ္ုပ္တြင္ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါတစ္ခုသည္ က်န္ခဲ့ေလ၏။ ထိုေခ်င္းဆိုးေရာဂါသည္ မည္သည့္ေဆးကိုေသာက္ေသာက္ မေပ်ာက္ပဲ ရွိေနေလ၏။ ထိုေခ်ာင္းဆိုးေသာ ေ၀ဒနာသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လြန္စြာႏွိပ္စက္ေလ၏။ ႐ိုး႐ိုးေခ်ာင္းဆိုးျခင္းႏွင့္ မတူပဲ ေခ်ာင္းေျခာက္ႀကီးဆိုးသည္ျဖစ္ရာ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေန႔မအိပ္ႏိုင္ညမအိပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လြန္စြာပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ေနရေလေတာ့၏။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္၌ ေအာ္... ငါ့ရဲ့ ေရာဂါဟာ ဘာေဆးေသာက္ေသာက္ မေပ်ာက္ဘူး ျဖစ္ေနပါလား။ ဒီအတိုင္းေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ေပဘူး။ ငါတို႔ သင္ထားတဲ့ ေဗဒင္ပညာမွာ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္ ေခ်တဲ့ ယၾတာေတြ ရွိတာပဲ။ ငါကလဲ ေယာင္းမလိုလူပါလား။ နီးရက္နဲ႔ ေ၀းေနလိုက္တာ။ အဘ ငါတို႔ကို သင္ေပးတဲ့ ပညာေတြထဲမွာ အဂၤ၀ိဇၨာမွာ ေနမေကာင္းရင္ ဓာတ္စာစားၿပီး ကုတဲ့နည္းရွိေနတာပဲ။

အဂၤ၀ိဇၨာမွာ အသက္ဓာတ္တိုင္နဲ႔ အသက္ဓာတ္စာ ဆိုတာရွိတာပဲ။ အသက္ဓာတ္တိုင္ဆိုတာကလည္း ခက္တာမွ မဟုတ္တာ။ ေရာက္တဲ့အသက္ကို (၇)နဲ႔စားရင္ ရတာပဲ။ အၾကြင္းဟာ ဓာတ္တိုင္ၿဂိဳဟ္ပဲ။ အခု ငါ့အသက္က (၃၂)ဆိုေတာ့ (၇)နဲ႔ စားလိုက္ရင္ (၄) ၾကြင္းတာပဲ။ (၄) ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးပဲ။ အဲဒီေတာ့ (၄)ဆိုတဲ့ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္ဟာ ငါ့ရဲ့ ဓာတ္တိုင္ၿဂိဳဟ္ ျဖစ္သလို ဓာတ္စာၿဂိဳဟ္လဲ ျဖစ္တယ္။ ငါ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဗုဒၶဟူးၿဂိဳဟ္ကို စားရမယ္။ ၀က္သားဟင္းဟာ ငါ့အတြက္ ဓာတ္စာဟင္းပဲ။ လဘက္ရည္ဟာ ငါ့အတြက္ဓာတ္စာပဲ။ ေရေႏြးၾကမ္းလဲ ရတာပဲ။

စားရမယ့္ေန႔ဟာ ဆပြတ္ေန႔ဆိုေတာ့ (၆)ခုေျမာက္ေန႔ဆိုေတာ့ တနလၤာရဲ့ ဆပြတ္ေန႔ဟာ စေနေန႔ပဲ။ အဲဒီေတာ့ စေနေန႔မွာ ငါ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္းတစ္ေန႔ကုန္စားမယ္။ လဘက္ရည္ ေသာက္မယ္။ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္မယ္။ စားရမယ့္အခါက ပဥၥပြတ္အခါဆိုေတာ့ တနလၤာရဲ့ ပဥၥပြတ္အခါဟာ ေသာၾကာပဲ။ ေသာၾကာအခါမွာ ဓာတ္စာေတြ ဖိစားလိုက္ရင္ ငါ့ရဲ့ ေခ်င္းဆိုးတဲ့ေရ၈ါဟာ ေသခ်ာေပါက္ ေပ်ာက္ကိုေပ်ာက္သြားေစမယ္ဟုေတြး၍ စေနေန႔သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ အမိုးအား ၀က္သားဟင္းကို ခ်က္ခိုင္း၍ စား၏။ လဘက္ရည္ကို ေသာက္၏။ ေရေႏြးၾကမ္းမ်ားကိုလည္း တစ္ေန႔ကုန္ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္၏။ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းေသာအခါတြင္ ကြ်ႏ္ုပ္အားလြန္စြာ ႏွိပ္စက္ေသာ ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ထံမွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္ေျပးေလေတာ့၏။

ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ေသာ ဇယားေလးကို သင္၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲတြင္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ကူးယူသိမ္းထားလိုက္ပါ။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သင့္အတြက္ေသာ္၎ ၊ သင္၏ မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအတြက္ေသာ္၎ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနပါက ဤဓာတ္စာ စားေသာနည္းကေလးသည္ မ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳေပလိမ့္မည္။

ေအာ္... တစ္ခုေမ့ေတာ့မလို႔။ ပဥၥပြတ္အခါ ဆိုတာေလးေနာ္။

တနဂၤေႏြ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ တနဂၤေႏြေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
တနလၤာ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ တနလၤာေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
အဂၤါ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ အဂၤါေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ဗုဒၶဟူး၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ဗုဒၶဟူးေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ၾကာသပေတး၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ၾကာသပေတးေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
ေသာၾကာ၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ ေသာၾကာေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။
စေန၏ ပဥၥပြတ္အခါမွာ စေနေန႔ (၁း၃၀) မွ (၃း၀၀)အတြင္း။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကုိထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဆရာဟိန္းတင့္ေဇာ္

ႏိုင္ငံျခားမွာလည္း ယၾတာက စြမ္းတာပဲ...

ရာထူးတိုးေစေသာယၾတာ

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကို ေန၀စ္လို႔ေခၚတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြ ေခၚတာကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ငပိသံေလးနဲ႔ ေခၚလိုက္တာေန၀စ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေန၀က္တဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ၾကျပန္ေတာ့ ေန၀ပ္တဲ့။ ေန၀စ္ပဲေျပာေျပာ ေန၀က္ပဲဆိုဆို ေန၀ပ္လို႔ပဲေခၚေခၚ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ မဟာခ်ိဳင္ေန၀စ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္နားလည္ေနပါၿပီ။

ေနာက္တစ္ခု ေျပာရဦးမယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကိုေရာက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ နာမည္ေပးကေတာ့ အရမ္းျမန္ၾကတာပဲ။ အရမ္းလဲ ေတာ္ၾကတယ္ေနာ္။ ဥပမာ ၾကက္ေတြမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ဘုရားကို ေတာင္ျပဳန္းတဲ့။ ေတာင္ျပဳန္းသြားမယ္။ လိုက္မလားတဲ့။ ပန္းေရာင္းတိုက္မွာေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္မွာေနလဲဆိုရင္ ေန၀စ္ပန္းေရာင္တိုက္တဲ့။ တိုက္အ၀ါေရာင္မွာ ေနတဲ့လူေတြက အ၀ါတိုက္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ တိုက္ကိုက်ေတာ့ ေဗဒင္ဆရာတိုက္တဲ့။ အဲလို သူတို႔က သူတို႔နားလည္သလိုမ်ိဳး နာမည္ေပးၿပီး ေခၚၾကတာ။ အစတုန္းကေတာ့ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္သိမလဲ။ ေနာက္ေတာ့လဲ အမယ္ သူတို႔ကေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြေခၚသလိုမ်ိဳး လိုက္ေခၚေနၾကေလရဲ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြက အဲဒီေလာက္ေတာ္တာ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြကိုၾကေတာ့ သူတို႔ေတြက ဖမတဲ့။ သူမ်ားေတြ ေျပာသလို ဖာမဖာမဆိုတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ အရင္တုန္းက ဘားမားကေန ဖမျဖစ္သြားတယ္ထင္တာပဲ။ လူမ်ိဳးေရး ႏွိမ့္ခ်တာေတြကေတာ့ ဟိုးအရင္တုန္းကေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ပါဘူး။ ရွိတာေတာ့ ရွိေသးတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုေတာ့ သူတို႔က ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အေမစုလြတ္တဲ့ ေန႔တုန္းက သူတို႔ကလည္း တီဗီၾကည့္ရင္း ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ လိုက္ေပ်ာ္ေနၾကတာ။

ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမာ္ လို႔႔သိၾကတယ္။ ေမာ္ဆိုတာကေတာ့ ထိုင္းလိုေပါ့။ ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာ့ ဆရာလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္ထင္တာပဲ။ ဆရာ၀န္ကိုလဲ ေမာ္ပဲ။ ေက်ာင္းဆရာကိုလည္း ေမာ္လို႔ပဲ ေခၚၾကတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ေမာ္ဒူ တဲ့။ ေမာ္ဆိုတာကေတာ့ ဆရာေပါ့။ ဒူ ဆိုတာၾကေတာ့ ၾကည့္တာဆိုေတာ့ ။ ေပါင္းလိုက္ရင္ ၾကည့္တဲ့ ဆရာေပါ့ဗ်ာ။

အဲ... တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ေရာက္ရိွလာတယ္။ သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို သူေမးတဲ့ေမးခြန္းက အကုန္လံုးေပါင္းလိုက္ရင္ (၃)ခု။ ပထမဆံုးေမးတာက သူ႕ကို ေယာကၤ်ားေတြႀကိဳက္လားတဲ့။ သူမွာလဲ ေယာကၤ်ားရွိတယ္ေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းလူမ်ိဳး မိန္းကေလးေတြက သူတို႔ကို ေယာက္်ားေလးေတြ ႀကိဳက္တာကို သူတို႔က အရမ္းသေဘာက်တာ။ ဂုဏ္ယူတာ။ အလွအပကိုလည္း အရမ္းဂ႐ုစိုက္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အရမ္း ဂ႐ုစိုက္တယ္။ အသက္က (၅၀) ေလာက္ရွိေနၿပီ မထင္ရဘူး။ မသိရင္ (၃၀)ေက်ာ္ပဲထင္ရတယ္။ ျပင္တာဆင္တာရယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂ႐ုစိုက္တာရယ္ေၾကာင့္ပဲ ထင္တာပဲ။

သူတို႔ကိုၾကည့္လိုက္ရင္ အၿမဲတမ္းတက္ၾကြ လန္ဆန္းေနတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း သူတို႔ေတြ လိုက္စားၾကတယ္။ ညေနဆို ရပ္ကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ စုၿပီး ျမဴးဇစ္ဖြင့္ၿပီး ကၾကၿပီ။ ေရွ႕မွာေတာ့ ခံုတစ္လံုးေပၚမွာ နည္းျပတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔က ေနာက္ကေန လိုက္ကၾကေပါ့။ ေခြ်းတစ္လံုးလံုးနဲ႔။ လွခ်င္လို႔ က-တယ္ပဲ ေျပာေျပာ ေကာင္းပါတယ္။ အေမာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံႏိုင္တယ္ေနာ္။ ႏွစ္နာရီေလာက္ နမ္းစေတာ့ က-တာ။

ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုက ကေလးေတြက သူ႔အေပၚေကာင္းမွာလားတဲ့။ သူ႕သား သမီးအေပၚမွာ သူ႔ရဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခု သူေမးတာက လက္ရွိသူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကုမၸဏီမွာ သူရာထူးတက္ကိန္းရွိလားတဲ့။ ေနာက္ၿပီးသူက ရာထူးလည္းအရမ္းတက္ခ်င္တယ္။ အဲဒါ အေဆာင္ေလး ယၾတာေလးလဲ ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ရာထူးတက္ဖို႔ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အက်ာ္အၾကားယၾတာဆိုတာ ကို ကြ်န္ေတာ္က သိပ္အားကိုးတာ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းကဆိုရင္ အစိုးရ၀န္ထမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္း ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာထူးတိုးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီ အေက်ာ္အၾကားယၾတာကိုပဲ ေပးခဲ့တာ။ လူတိုင္းလည္း အဆင္ေျပၾကတာမ်ားတယ္။ အခု ထိုင္းမွာဆိုေတာ့ အဆင္မေျပမွာကို စိုးရိမ္တယ္။ အဆင္မေျပမွာဆိုတာက တစ္ျခားဟာမဟုတ္ဘူး။ အေက်ာ္ေတြ လိုသေလာက္၀ယ္လို႔မရမွာကိုပဲ စိုးရိမ္တာ။

ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ခုစဥ္းစားမိသြားတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့ အေက်ာ္သည္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူ႕ဆီမွာ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကို ေအာ္ဒါမွာေပးလိုက္တယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ေမြးေန႔နံက္မွာ အေက်ာ္ေလးပါးပြဲကို တန္ခိုးႀကီးဘုရား တစ္ဆူမွာ သြားလွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီး ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။

အေၾကာ္ေလးပါးပြဲဆိုတာ လင္ဗန္းတစ္ခ်ပ္ထဲမွာ အလယ္မွာ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ တစ္ခြက္ထည့္။ ေဘးကေန ၾကက္သြန္ေက်ာ္(၄)ခု၊ ငွက္ေပ်ာေၾကာ္ (၄)ခု၊ ဗူးသီးေက်ာ္ (၄)ခု၊ ဗယာေက်ာ္ (၄)ခု ထည့္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ခိုးႀကီးဘုရားမွာ သြားလွဴခိုင္းလိုက္တယ္။ အိမ္ဘုရားမွာလဲလွဴလို႔ရပါတယ္။ ထိုင္းမွာက အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဘုရားစင္မရိွလို႔။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက အမ်ိဳးသားေတြဆိုရင္ ေၾကးစည္တၤး အမွ်ေ၀၇တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြဆို၇င္ ေခါင္းေလာင္းထိုး အမွ်ေ၀ရတယ္။ ဒီယၾတာကို အေက်ာ္အၾကားယၾတာ လို႔ ေခၚပါတယ္။ ရာထူးတိုးကိစၥေတြဆိုရင္ ရဲရဲႀကီး အားကိုးလိုက္စမ္းပါ။

ထိုင္းလူမိ်ဳး အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ကုမၸဏီမွာ ရာထူးအမွန္အကန္ တက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားမိတာက ေအာ္.... ဒို႔ျမန္မာ့႐ိုးရာ ယၾတာေတြဟာ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာင္ စြမ္းပါလားလို႔..........

သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ဘယ္လိုမွ ေရာင္းမထြက္တဲေျမကြက္

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္က အဘမင္းသိခၤ၏ ေမွာ္ဘီမရမ္းတလင္း အယူေတာ္မဂၤလာၿခံကေန ေခတၱခဏ ခြင့္ယူၿပီး ဇာတိသို႔ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ မိဘေတြကနဲ႔ မေတြ႕ရတာ သံုးႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီဆို ေတာ့ မိဘေတြကို လြမ္းတာက တေၾကာင္း ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္ေအာင္ၿမိဳ႕မွာ ဦးေအာင္ေဇယ် တည္ထားခဲ့ တဲ့ ေရႊဘံုသာဘုရားမွာ အဓိ႒ာန္၀င္ခ်င္တာကတေၾကာင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ဇာတိသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက အဘဆရာႀကီး မင္းသိခၤေပးတဲ့ အဓိ႒ာန္က ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီး ပါတယ္။ ရက္ကေတာ့ (၄၉) ရက္ ၀င္ရတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို အဓိ႒ာန္ ပုတီးစိပ္ရတာကိုက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေပးရတယ္။ မနက္ (၅)နာရီ ေလာက္ကေနထၿပီး ပုတီးစိပ္လိုက္တာ မနက္ပိုင္း(၈)ေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ ညေနဆိုရင္လည္း (ညေန(၇)နာရီ ေလာက္ကစၿပီး ပုတီးစိပ္တာ ည(၁၀)နာရီေလာက္မွ ၿပီးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ဒီအဓိ႒ာန္ႀကီးကို ၿပီးစီး ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္၀င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့စားေရးေသာက္ေရး ကလည္း ရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးက ဇာတိကိုျပန္တာပဲ ေကာင္းမယ္ေပါ့။

ကိုယ္ဇာတိဆိုေတာ့ ကိုရဲ့ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေထာက္ပံ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ျပန္လာခဲ့တာ။ ေဆြမ်ိဳးေတြဒီေလာက္မ်ားတာ တစ္အိမ္ကိုထမင္းတစ္နပ္ စားရင္ေတာင္ (၄၉)ရက္ေလာက္ ကေတာ့ ေအးေအးေဆးပဲေပါ့။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ စိတ္ကူးပါ။ အဲ... ရြာေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘယ္သူမွ ေကာင္းခ်ီးမေပးၾကဘူး။ မခ်ီးမြမ္းတဲ့အျပင္း ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ေတာင္ ကဲ့ရဲ့ၾကေသးတယ္။

သူတို႔ေျပာတာက “ မိုးညိဳရယ္... နင္ အဲဒီလို ပုတီးလိုလိုဘာလိုလိုေတြ လုပ္ေနမယ့္အစား ကိုယ့္အိမ္က လယ္ထဲမွာ အေဖနဲ႔၀ိုင္းလုပ္တာကမွ ေကာင္းအုန္းမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ အရည္မရအဖတ္မရနဲ႔တဲ့။ ဆံပင္ကလည္း အရွည္နဲ႔ ၊ လမ္းသရဲပံု ေပါက္ေနတာပဲ။ နင္ပံုက ဘာပံုလဲတဲ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ေျပာရဦးမယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သံုးေလးနွစ္ ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ။ အိမ္ကိုလည္း ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ပို႔ေပးေဖာ္မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာမယ္။ နင့္ကို ထမင္းလဲ မေၾကြးႏိုင္ဘူး ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွမရွိပဲ ပုတီးေယာင္ေယာင္ ဘာေယာင္ေယာင္လုပ္ေနတဲ့ နင့္အလုပ္ကိုလဲ မေထာက္ခံႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ဘာမွအျပစ္မေျပာ ၾကဘူး။ ၿပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အဘမင္းသိခၤ တပည့္ပီပီ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟ... ငါက အခု ပညာသြားသင္ေနတာ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မိုးညိဳဆိုတဲ့ ေကာင္ဟာ ဘာမွ မျဖစ္ေသးတာ။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္တို႔ အားလံုးကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့လူ ျဖစ္လာေစရမယ္။ ေစာင့္ၾကည့္ေန။ အခု ငါလုပ္ေနတဲ့ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့အလုပ္ဟာ နင္တို႔ေတြကိုေထာက္ပံ့ဖို႔အတြက္ လုပ္ေနတာ။ တစ္ေန႔မွာ နင္တို႔အားလံုးကို အိမ္ေပၚတင္ေကြ်းထားမယ္ဟု ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလ၏။ (မွတ္ခ်က္- ထိုကဲသို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာခ်င္မွာ မိမိေျပာေသာစကားကို မိမိလိုက္လုပ္ေအာင္ မိမိကိုယ္ကို မိမိ စကား ႏွင့္ ခ်ဥ္ေသာနည္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုနည္းမွာ အဘမင္းသိခၤ၏ နည္းျဖစ္ပါသည္၊ ထိုနည္းကို ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ဦးေက်ာ္ဟိန္းလဲ အသံုးျပဳခဲ့ပါသည္။)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ ျမန္ေအာင္မွာ အဓိ႒ာန္၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ အားတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြဆို ရင္ေတာ့ လာတဲ့ဧည္သည္ေတြကို ေဗဒင္ဟာေပးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆီမွာ ေဗဒင္လာေမးတဲ့ လူေတြထဲမွာ ကိုျမႀကီးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္လာတယ္။ သူက သူ႔ရဲ့ေျမကြက္ကုိ ေရာင္းခ်င္တာ။ ဘယ္လိုမွ ေရာင္းမထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာက ယၾတာလုပ္ေပးပါတဲ့။

ေျမကြက္အျမန္ေရာင္းထြက္ေစေသာယၾတာ

သင္ေရာင္းခ်င္ေသာ ေျမကြက္ထဲမွာ မာလကာပင္တစ္ပင္ စိုက္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ မာလကာပင္ကို ရြံ႕ေရ ေလာင္းၿပီး ေျမကြက္အျမန္ ေရာင္းထြက္ေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါ။

ကြ်န္ေတာ္က အေပၚကယၾတာကို ေပးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ အဓိ႒ာန္ (၄၉)ရက္မျပည့္ခင္ ကိုျမႀကီးရဲ ေျမကြက္ ေရာင္းထြက္သြားခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အဓိ႒ာန္ရဲ့ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ မပူမပင္မေၾကာင့္မက် အဓိ႒ာန္ ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုျမႀကီးရဲ့ ေက်းဇူးပါ။ ျမန္ေအာင္က ကိုျမႀကီးေရ... ဒီေနရာေလးကေန ေက်းဇူးတင္ စကားေျပာလိုက္ပါတယ္။


သင္တို႔၏အက်ိဳးကို ထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ေျခၿငိမ္ေစေသာယၾတာမ်ား

တစ္ေန႔သ၌ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာေဟာခန္း အတြင္းသို႔ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ (၄၅)ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ သားအမိ အရင္းအျခာပမာ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ ေဒၚေအးသာဟု အမည္ရေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ ဦး ေရာက္ရိွလာေလ၏။ ထိုေဒၚေအးသာႏွင့္အတူ သူႏွင့္သက္တူ ရြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးလည္း အတူ ပါလာေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒၚေအးသာသည္ လြန္စြာရင္းႏွီးခင္မင္ရကား ကြ်ႏ္ုပ္ကို ဆရာဟူ၍ မေခၚပဲ သားဟူ၍ ပင္ ေဒၚေအးသာက ေခၚေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္ကလည္း ေဒၚေအးသာအား အေမဟူ၍ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္စြာ ေခၚေလ၏။ ေဒၚေအးသာတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ အခန္းထဲတြင္ ေခတၱခဏမွ် ထိုင္နားေနၿပီးမွ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့၏။


ဒီလိုပါသားရယ္။ အခုလာတဲ့ ကိစၥက အေမ့သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ကိစၥနဲ႔ လာခဲ့တာပါ။ သူနာမည္က ေဒၚစေနမတဲ့။ စေနမဆိုတဲ့အတိုင္း သူျဖစ္ေနတာေတြကလည္း အပူေတြခ်ဥ္းပဲ။ အဲဒါ သားက ေဗဒင္ေလးဘာေလးလည္း တြက္ခ်က္ၾကည့္ေပးဖို႔ရယ္၊ ေနာက္သူ႔ရဲ့ အခက္အခဲေတြ ေျပေျပာက္ေစမယ့္ ယၾတာလည္း ေဆာင္ရြက္ေပး လို႔ရေအာင္ ေခၚလာခဲ့တာပါပဲဟု ေျပာေလ၏။


ကြ်ႏ္ုပ္လည္း ေဒၚစေနမအား အရင္ဆံုး ေဗဒင္တြက္ၾကည့္ေပး၏။ ထို႔ေနာက္ ယခုႏွစ္ပိုင္းအရေရာ ဘ၀တစ္သက္စာ အတြက္ပါ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္မ်ားကိုပါ တြက္၍ ေဟာေပးၿပီးေနာက္ ကဲ... ေဒၚစေနမေရ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါဟု ေျပာလိုက္၏။


အဓိကကေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ေယာကၤ်ားနဲ႔ သားသမီးေတြ အခုတေလာ အိမ္ကို ကပ္တယ္ကို မရွိဘူးဆရာေလး။ အိမ္မကပ္ေတာ့ ကြ်န္မက စိတ္တိုင္းမက်ျဖစ္။ စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ ကြ်န္မက ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္မက ေအာ္ေတာ့ ဒင္းတို႔က နားပူတယ္ဆိုၿပီး အိမ္မွာ မေနခ်င္ၾကျပန္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဆရာရယ္ ကြ်န္မျဖစ္ခ်င္တာက ကြ်န္မ ေယာက္်ားနဲ႔ ကေလးေတြ အိမ္ကပ္ေစခ်င္တယ္။ အိမ္ၿမဲေစခ်င္တယ္။ ေျခမမ်ား ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါကို ကူညီေပးပါဟု ေျပာေလ၏။


အင္း... အဲဒီအတြက္ေတာ့ စိတ္မပူပါနဲ႔အေဒၚေရ။ ကြ်န္ေတာ္ အခုေျပာလိုက္တဲ့ ယၾတာကိုသာ ေဆာင္ရြက္လိုက္ပါ။ လင္ေရာ သားသမီးေတြေရာ တစ္ေယာက္မက်န္ အေဒၚစကားေတြကိုလည္း နားေထာင္သြားမယ္။ ေနာက္ၿပီး အိမ္မွာလဲ ကပ္ေနေစတယ္။ ေျခလည္း ၿငိမ္သြားမယ္ အေဒၚေရဟု ဆိုကာ ေအာက္ပါ (၇)ရက္သားသမီး ေျခၿငိမ္ေစေသာ အိမ္ၿမဲေစေသာ ယၾတာမ်ားကို ေျပာျပလုိက္ရေလေတာ့ သတည္း။


တနဂၤေႏြသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


တနဂၤေႏြေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ သေျပရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ထန္းရြက္ေပၚမွာ (န) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (န)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ထန္းရြက္ကို တနဂၤေႏြသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


တနလၤာသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


တနလၤာေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ ေျမာက္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းကိုနင္းထားၿပီး ၊ အုန္းရြက္ေပၚမွာ (အ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (အ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ အုန္းရြက္ကို တနလၤာသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


အဂၤါသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


အဂၤါေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္ေတာင္ အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အုန္းရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ကြမ္းရြက္ေပၚမွာ (က) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (က)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ကြမ္းးရြက္ကို အဂၤါြသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


ဗုဒၶဟူးသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


ဗုဒၶဟူးေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေရွ႕ေျမာက္ အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ကို နင္းထားၿပီး ၊ ဇီးရြက္ေပၚမွာ (ဆ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (ဆ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ဇီးရြက္ကို ဗုဒၶဟူးသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


ၾကာသပေတးသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


ၾကာသပေတးေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ အေရွ႕အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇီးရြက္ကိုနင္းထားၿပီး ၊ ၀ါးရြက္ေပၚမွာ (လ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (လ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ ၀ါးရြက္ကို ၾကာသပေတးသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။


စေနသားသမီးမ်ားေျခၿငိမ္ေစရန္...


စေနေန႔ နံနက္(၇)နာရီခြဲကေန (၉)နာရီအတြင္းမွာ ေတာင္အရပ္တည့္တည့္ကို မ်က္ႏွာမူရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမၿမိဳ႕ ပန္းကို နင္းထားၿပီး ၊ သီဟိုဠ္ရြက္ေပၚမွာ (သ) အကၡရာကို ေရးရမယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ (သ)အကၡရာ ေရးထားတဲ့ သီဟိုဠ္ရြက္ကို စေနသားသမီးရဲ့ အိပ္ယာေအာက္မွာ ထားရမယ္။ ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျဖစ္ ခ်င္တာကို ဆုေတာင္းေပးရမယ္။

ကိုယ့္နာမည္ကို ကိုယ္ေလးစားရမယ္ (မင္းသိခၤ)

စိတ္ပညာနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းတစ္ခုကို ေျပာျပရဦးမယ္။ အဲဒါက ဘာလည္းဆိုေတာ့ မိမိနာမည္ကို မိမိအေလးအနက္ထားရမယ္ကြ။ မိဘကေပးတဲ့ နာမည္ကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကို နာမည္ အသစ္တစ္ခု ေျပာင္းၿပီး ေပးေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနာမည္ကိုေတာ့ အေလးအနက္ထားရမယ္။ ကိုယ့္နာမည္ မဟုတ္လား ”

အဲဒီလို လုပ္လို ေတာ္ပါမလားဗ်ာ။ နာမည္ရင္းကို ေဖ်ာက္ၿပီး နာမည္သစ္ေပးတယ္ဆိုတာ လုပ္ေကာင္းရဲ့လား”

လုပ္ေကင္းတဲ့ ဟိုဘက္ေတာင္ လြန္ေနေသးတယ္။ မင္းကို တစ္ခုေျပာျပမယ္။ ငါတို႔ တိုင္းျပည္ လြတ္လတ္ေရးရ ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္သံုးက်ိတ္ဟာ နာမည္ရင္းနဲ႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးကြ။ အကုန္လံုး ေနာက္ထပ္ေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြႀကီးပဲ။ အဲဒီေတာ့ မူရင္းနာမည္ကို ႀကိဳက္ရင္လည္း မူရင္း နာမည္ထား။ မႀကိဳက္ရင္လဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့သာ ေျပာင္းပစ္လိုက္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒိ ေျပာင္းပစ္တဲ့ နာမည္ကိုေတာ့ အေလးအနက္ထားရမယ္။ အဲဒိနာမည္ဟာ မင္းရဲ့ ဘ၀မွာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္မယ့္ နာမည္လို ခံယူရမယ္ ”

ငယ္နာမည္ - ထီးလွိဳင္ရွင္ ၊ ႀကီးေတာ့ က်န္စစ္သား။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ျခတက္၊ ႀကီးေတာ့ -ဘုရင့္ေနာင္။ ငယ္နာမည္- ေမာင္လြင္၊ ႀကီးေတာ့- မင္းတုန္းမင္းတရား။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ရစ္၊ ႀကီးေတာ့ - မဟာဗႏၶဳလ။ ငယ္နာမည္ - ေမာင္ထိန္လင္း၊ ႀကီးေတာ့ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း။ ငယ္နာမည္ - ေမာင္မာ၊ ႀကီးေတာ့- မာန္လည္ ဆရာေတာ္။ ငယ္နာမည္- ေမာင္ထက္ေခါင္၊ ႀကီးေတာ့- လယ္တီဆရာေတာ္။ အဲဒီ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ ငယ္နာမည္ကို ေဖ်ာက္ၿပီး ေျပာင္းတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ သူတို႔ရဲ့ ဘုန္းကံနဲ႔ အလိုလို ေျပာင္းလဲၿပီး ေခၚလာခဲ့ၾကတာ။

အဲဒီေတာ့ မင္းအေနနဲ႔ နာမည္ရင္းကို မႀကိဳက္လို႔ ေျပာင္းမယ္ဆိိုရင္လည္း ေျပာင္းႏိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ သဲလြန္စေတြကို ေျပာျပတာပါကြာ။ သမိုင္းမွာလဲ အဲဒီလို နာမည္ ေျပာင္းသြားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က တမင္တကာ ေျပာင္းတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အလိုအေလွ်ာက္ေျပာင္းတာ၊ ငယ္နာမည္က ဗညားႏြဲ႕ကြာ၊ ဘုရင္ ျဖစ္လာေတာ့ ရာဇာဓိ ရာဇ္ လို႔ ေျပာင္းတယ္။ အဲဒိေတာ့ ေျပာခ်င္တာက နာမည္ေျပာင္းရမယ္ မေျပာင္းရဘူးဆိုတာက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္နာမည္ကို အေလးအနက္ထားရမယ္။ ဂ႐ုစိုက္ရမယ္ဆိုတာကို ေျပာေနတာ။

အကယ္၍ သင္သည္ မိမိ၏ အမည္ကို အသံုးမျပဳလိုေတာ့ဘဲ နာမည္ အသစ္ ေပးလိုပါက ဒီေနရာတြင္ အဘမင္းသိခၤ၏ နာမည္ေပးနည္းကို တင္ျပထားပါတယ္။ ေလ့လာၾကည့္ပါ။

အေရးႀကီးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္မယ္ဆိုရင္ နာမည္ေဟာင္းကို စြန္႔ၿပီး နာမည္သစ္နဲ႔ လုပ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ငါ့ဆီမွာ ေရထမ္းေနတဲ့ ဦးပုဆိုတဲ့ လူႀကီးဟာ ရဟန္း၀တ္သြားတဲ့အခါ ဦးပုဆိုတဲ့ နာမည္ကို စြန္႔ၿပီး ဦးပညာဓိပ ျဖစ္သြားတယ္ကြ။ နာမည္ေျပာင္းသြားသလို လူကလည္း အေတာ္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အရင္က သူက ငါ့ကို ဆရာလို႔ေခၚတယ္။ အခုေတာ့ ငါက သူ႕ကို ဆရာေတာ္လို႔ ေခၚရတယ္။ သူ႕ကို ငါက ကိုးကြယ္ရတယ္။ ေတာရေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဆရာေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။

နာမည္ရင္းက ကိုေက်ာ္ဒင္တဲ့။ ရဟန္း၀တ္တဲ့အခါမွာ ဦးကိတၱိျဖစ္သြားတယ္.။ ေနာင္ေတာ့ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ ရယ္လို႔ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္တဲ့အခါမွာ နာမည္ရင္းကိုစြန္႔ၿပီး နာမည္ရင္းနဲ႔ လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားၿပီ မဟုတ္လား။ မ်ိဳးခ်စ္ေတာ္လွန္ေရး သမားေတြဟာ နာမည္ေဟာင္းေတြ စြန္႔ၿပီး နာမည္သစ္ေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္အတြက္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးဆရာေတြဟာ ရာခိုင္ႏႈန္း (၉၀)ေလာက္ နာမည္ရင္းနဲ႔ မေရးဘဲ ကေလာင္နာမည္ဆိုၿပီး သီးျခားနာမည္ တစ္ခုယူၿပီး ေရးသားေလ့ ရွိၾကတယ္။

ေနာက္ငါတို႔ ဂမၻီရလမ္းမွာလဲ နာမည္ရင္းကို စြန္႔ၿပီး ဂမၻီရအမည္ဆိုတာ မွည့္ေလ့ရွိတယ္။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေအာင္၊ ဂမၻီရအမည္က ဘိုးဘုိးေအာင္။ နာမည္ရင္းက မင္းေခါင္။ ဂမၻီရအမည္က - ေအာင္မင္းေခါင္။ နာမည္ရင္းက ဆရာဆိုင္၊ ဂမၻီရအမည္က ေဗာဓိပင္ဆရာဆိုင္။ နာမည္ရင္းက ဦးၾသဘာသ၊ ဂမၻီရအမည္က - ရကၠန္းစင္ေတာင္ ဆရာေတာ္။ အခုေလာက္ ေျပာျပရရင္ အေရးႀကီးတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ႕ကိိုရဖို႔ နာမည္သစ္တစ္လံုး ဒါမွမဟုတ္ ဂမၻီရအမည္တစ္လံုး ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္။

နာမည္သစ္ရွာၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ

ေငြျပား၊ ေၾကးျပား၊ သံျပား၊ သစ္သားျပား၊ ပလပ္စတစ္ျပား ႀကိဳက္တဲ့ အျပားတစ္ျပားေပၚမွာ အဲဒီနာမည္သစ္ေပၚမွာ အဲဒီနာမည္သစ္ကို ခမ္းခမ္းနားနားေရးၿပီး ဘုရားစင္ေအာက္ ဒါမွမဟုတ္ ဧည့္ခန္းမွာ အက်အန ခ်ိပ္ဆြဲရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ စိတ္ဓာတ္တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေလ့က်င့္တဲ့အခါတို္င္းမွာ မင္းဟာ အဲဒီနာမည္သစ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေနၿပီဆိုတာ စိတ္ထဲမွာ ျမင္ေအာင္ အာ႐ံုျပဳရမယ္။

ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးထိုင္ၿပီး မင္းရဲ့ နာမည္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က လွမ္းၿပီး ေခၚေနၿပီ။ အဲဒီ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ဆိုတာလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုနဲ႔ တင္စားခ်င္ တင္စား။ မေနာမယဓာတ္ႀကီးနဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား။ သိဒၶိဓာတ္ႀကီးနဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား ၊ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ ဘိုးေတာ္တို႔ မယ္ေတာ္တို႔နဲ႔ တင္စားခ်င္တင္စား တင္စားခြင့္ရွိတယ္။

သူက ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးလို႔ မင္းနာမည္ကို ေခၚၿပီးရင္ သူတို႔က မင္းအတြက္ ဘာျဖစ္ပါေစဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေကာင္းခ်ီးေပးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၿပီး ေျပာလိမ့္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္လို လုပ္လိုက္ပါလားလို႔ ညြန္ၾကားတာမ်ိဳးေတာင္ ရွိတယ္။ အဲဒိေတာ့ ကိုယ္ကမွ ကိုယ္နာမည္ကို ကိုယ့္နာမည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔က ဘယ္ေခဴမလဲ၊ ဘယ္ ဂ႐ုစိုက္မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္နာမည္ကို သိဒၶိဓာတ္ႀကီးက ေေခၚတဲ့အသံကို ၾကားရတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ဘ၀အတြက္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႔ “ ဂရန္တီလက္မွတ္” ရၿပီလို႔ သေဘာေပါက္ လိုက္ေပေတာ့။ အဲဒီအသံဟာ အျပင္က အသံျဖစ္ဖို႔ထက္ မင္းကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ပါရမီ ႐ုပ္လႊာက လွမ္းၿပီး ေခၚလိုက္ တဲ့ “ တိတ္ဆိပ္တဲ့ အသံ ” ( ဗိြဳက္ေအာ့ဖ္ဆိုင္းလင့္) VOICE OF SILENCE ” ျဖစ္ဖို႔ မ်ားတယ္။ အသံတကာ အသံထဲမွာ က်က္သေရမဂၤလာ အရွိဆံုး အသံျဖစ္တယ္။ အဲဒီအသံကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခါမွာ “ဖရဏာပီတိ၊ ဂြမ္းဆီထိ ” သလို ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးသြားလိမ့္မယ္။

အားလံုးေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၇)

အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄) (၅) (၆) ကို ဒီေနရာမွာ အရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါ။

အဲဒီ ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ အေကာင္းဆံုးက က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ လွ်ပ္စားကို စား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နည္းနည္း ပူေႏြးေႏြးရွိတဲ့ ဖေယာင္းခ်က္ကို အဲဒီအစာအိမ္ ပတ္၀န္းက်င္ နံ႐ိုးေအာက္ေျခကို လိမ္းၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း ဟိုလႈပ္ရွား၊ ဒီလႈပ္ရွား လႈပ္ရွားလိုက္တာနဲ႔ သရက္ရြက္ ျပန္လႈပ္ခတ္ၿပီးေတာ့ အသက္ဓာတ္ျပန္၀င္လာၿပီး ေ၀းဒနာတန္ခိုးေတြ ျပန္ထလာတာပါပဲ။

အဲဒီေ၀ဒနာ ထုတ္လုပ္ရာ စက္႐ုံ ခ်မး္သာႂကြယ္၀မႈ ေတြကို ေပးေနတဲ့စက္႐ုံဟာ ဘယ္ဘက္နံ႐ိုးရဲ႕ ေအာက္ဆံုး ေက်ာ့႐ိုးရဲ႕ အတြင္းဘက္ေက်ာ့႐ိုးၾကားထဲမွာရွိတဲ့ သရက္ရြက္ တည္ရာဌာနေလးကို အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ စိတ္ဆိုတဲ့ ေစာေစာတုန္းကေျပာတဲ့ ရွာလို႔မရဘူး။ စိတ္ဆိုတဲ့ မေနာေလးလညး္ပဲ ရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဒီက်မ္း၊ ဒီမွာရွင္းျပမွာကေတာ့ အဲဲဒီမွာပဲ ေ၀ဒနာရွိတဲ့၊ အဲဒီ ေနရာေလးမွာပဲ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ သေဘာနဲ႔ မေနာအၾကည္ ဓာတ္ေလးလည္းရွိတယ္လို႔ နားလည္ပါ။ အဲဒီေနရာေလးကို အာ႐ုံျပဳပါ။ ဒီေနရာေလးကေန ထုတ္လုပ္ေပးမယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္ပါ။ အဲဒီလို ယံုၾကည္လိုက္မွပဲလည္း ဒီလိုက္ငန္းက ဆက္ၿပီးလုပ္လို႔ျဖစ္မွာ။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀မႈကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္ စက္႐ုံႀကီးကို သိၿပီး။

အဲဒီေတာ့ ခံယူရမွာက ငါ့ခႏၶာအတြင္းမွာ သရက္ရြက္လို႔ေခၚတဲ့ေနရာနားမွာ ငါ့ကို သူေဌးႀကီးျဖစ္ေအာင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့စက္႐ုံႀကီးရွိ ေနၿပီ။ အဲဒီလိုခံယူထား။ အဲဒီစက္႐ုံကေန ဘာေတြေပးမလဲဆိုေတာ့ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာေငြေတြ၊ ကုေ႗ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေငြေတြ၊ စိန္ေတြ၊ ေရႊေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ၿခံေတြ အိမ္ေတြ၊ တိုက္တာေတြ၊ ကိုယ္ အလိုရွိတာမွန္သမွ် ေအာင္ ျမင္မႈေတြ၊ ေက်ာ္ၾကားမႈေတြ အကုန္လံုးကို ရယူႏိုင္တဲ့ေနရာဟာ အဲဒီေနရာပဲ။ အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ေနၿပီေပါ့။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ခႏၶာထဲမွာရွိတဲ့ ဒီဓာတ္႐ုံကေတာင္ ထုတ္လုပ္ႏိုင္တယ္ဆို ကိုယ္လည္း ထုတ္လုပ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလို ခံယူထားရမယ္။ အဲဒီလိုခံယူၿပီးေတာ့ စိတ္ကို လမ္းေျပာင္းရာ တတိယအခန္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကို တစ္သမက္တည္း လိုက္နာေနရမယ္။

နည္းနည္းေလး စိတ္ဆိုးလာတာနဲ႔ အဲဒီစိတ္ဆိုးတာဟာ ငါအလိုရွိတဲ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းရဖို႔၊ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔၊ ေၾကာက္လာရင္ ငါအခုေၾကာက္တာဟာ ငါခ်မ္းသာဖို႔ေၾကာက္တာ။ မေက်မနပ္ျဖစ္လာရင္ ငါခ်မ္းသာဖို႔ မေက်မနပ္ျဖစ္လာတာ။ အဲဒီလို စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကို သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္၊ ေပါေပါမ်ားမ်ားႀကီးသံုးရမယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ၀စီကံမႈလည္း ထည့္ရမယ္။ စိတ္လမ္းေျပာင္းတာနဲဲ႔ ၀စီကံမႈတစ္ခါတည္း စကားထဲကို ထည့္ရမယ္။

ဒါဟာ ငါခ်မ္းသာဖို႔ျဖစ္တာ။ ဘာေျပာေျပာ။ စိတ္ညစ္လား အဲဒါခ်မ္းသာမလို႔၊ ေအာင္ျမင္မလို႔၊ ေဒါသ ထြက္လား၊ ေဒါသထြက္လာရင္ ခ်မ္းသာမလို႔ ငါေဒါသထြက္တာ၊ အဲဒါေတြ ငါမ်ိဳခ်လိုက္မယ္။ ကာယကံမႈကလည္း လက္ကလည္း လႈပ္ရမ္းရမယ္။ လြင့္ေျပးေနတဲ့ စိတ္ေတြကို အလီလီျပန္ေခၚရမယ္၊ ပါးစပ္နဲ႔လည္း ေခၚရမယ္။ လက္ယပ္လည္းေခၚရမယ္။ လက္ပါလႈပ္ၿပီးေခၚရမယ္။ အာ႐ုံယူၿပီး တစ္သမတ္တည္း အဲဒီစိတ္ကို စိုက္ထားရမယ္။ အဲ . . . အဲဒါ အယူသည္းသလို အထင္းသည္းတာလို႔ နားလည္ပါ။

ကဲ . . . အထင္သည္းတာ နားလည္ၿပီးရင္ ခန္း၀င္နည္းကို ေျပာမယ္။ ခန္း၀င္နည္းဆိုတာ အခန္းထဲကို၀င္ၿပီး က်င့္တဲ့နည္းကို ေဖာ္ျပေတာ့မယ္။ ေျပာျပေတာ့မယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ဖို႔ အတြက္ မိမိခႏၶာထဲမွာ ရွိတဲ့ ေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံ၊ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္ ဓာတ္႐ုံရွိတယ္ေနာ္။ ဓာတ္႐ုံဆိုတာ အလုပ္႐ုံပါပဲ။ အခန္း မက်ဥ္းမက်ယ္ တစ္ခုကို ေရြးျခယ္ရမယ္။ ရာသီဥတု အပူအေအး မွ်တရမယ္။

အထူးသျဖင့္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီ အခန္းထဲ၀င္ၿပီးေတာ့ ထိုင္မယ္။ ႀကိဳက္သလိုထိုင္ပါ။ တင္ပလႅင္ေခြ ခ်ိတ္ထိုင္လို႔လညး္ ရတယ္။ ဘာမွမလုပ္ ေသးဘဲနဲ႕သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာဖို႔ သိဒိၶတန္ခိုးနဲ႕လုပ္မယ့္လူဟာ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာဖို႔ သူ အလုပ္လုပ္ေတာ့ မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က ္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ထိုင္မိတာနဲ႔ ဆံဖ်ားကေနၿပီး ေျခဖ်ားအထိ အေၾကာေတြကို စိတ္နဲ႔ ေလ်ာ့သြားၿပီးလို႔ ေလွ်ာ့ရမယ္။ အေၾကာေလွ်ာ့တာလညး္ အဓိကက်ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေက်ာ႐ိုးကို မတ္မတ္ထားၿပီးထိုင္ရမယ္။

အဲဒီလို ေက်ာ႐ိုးကို မတ္မတ္ထားၿပီး ထိုင္တဲ့အခါ အသက္ကို ခ်က္အထိ ႐ွဴရတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသက္ကို ခ်က္အထိ ႐ွဴရမယ္။ ၀မ္းဗိုက္ကိုကားၿပီးေတာ့ အုတ္ဆက္တို႔ လည္ပင္း တို႔လည္း မတ္ေနရမယ္။ ႏွာေခါင္းကေတာ့ အလိုက္သင့္ ရွဴလို႔ေကာင္းေအာင္ ေမာ့လိုကေမာ့၊ ေစာင္းလိုက ေစာင္း၊ နည္းနညး္ျပင္ဆင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အသက္ကို ေလးေလးမွန္ မွန္ ရွဴရမယ္။ ခ်က္အထိ ရွဴသြင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တစ္ကိုယ္ လံုးမွာရွိတဲ့ ေသြးေၾကာေတြထဲကို အဲဒီေလက ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္ လို႔ အာ႐ုံျပဳရမယ္။

ၿပီးေတာ့တစ္ခါ အသကိ၀ေတာ့ ျပန္ထုတ္ရမယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ေနရင္းကေနၿပီးေတာ့ အံ့ၾသေလာက္တဲ့ စည္းစိမ္း ခ်မ္းသာေတြကို ငါေတာ့ရၿပီ၊ ဒီတစ္သက္မွာ ေနရာက်ၿပီလို႔ အက်အန ခံယူလိုက္ရမယ္။ ၀င္ေငြေတြလည္း အေျမာက္ ျမား၀င္ေနၿပီ။ ဘယ္လို ဘယ္လို ၀င္ေနမွန္းမသိဘူး။ တစ္လထက္တစ္လ၊ တစ္ရက္ထက္တစ္ရက္၊ တစ္နာရီထက္ တစ္နာရီ ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ေငြေတြရၿပီ။

ေ၀ဒနာနားမွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ဆႏၵေတြက အညြန္႔ အေညွာင့္ေတြေပါက္ၿပီးေတာ့ အကိုင္းအခက္ေတြ ထြက္လာ ၿပီး . . ၊ အဲဒီလို ခံယူရမယ္။ စိုးရိမ္ေသာကစိတ္၊ ငါေတာ့ မခ်မ္းသာေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စိုးရိမ္ေသာကစိတ္ဟာ ရွာလို႔ ေတာင္မေတြ႕ဘူး၊ ျမဴမႈန္ေလာက္ ေတာင္မရွိဘူး။ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားၿပီ၊ ငါဟာ ယံုၾကည္ေစာင့္စားၿပီးဆႏၵ ဓာတ္ကို ေဖာ္ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းသာျခင္းကို ႀကံစည္လိုက္တာဟာ အခု ေတာ့ရၿပီ။ တစ္စတစ္စ၊ တစ္စတစ္စ၊ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ တစ္နာရီထက္တစ္နာရီ ငါအလုိရွိတာေတြ မရဘဲေနႏိုင္ရိုး လား။ ရၿပီ . . .။

ကဲ . . . ရေတာ့ ဘယ္သူေတြက ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးလို႔ရတာ လဲ။ ဒီစၾက၀႗ာမွရွိတဲ့ လူနတ္ျဗဟၼာ၊ သူတို႔တင္မဟုတ္ဘူး တိရစၦာန္ေတြ၊ ရွိရွိသမွ်တိရစာၦန္ေတြ၊ သက္ရွိေတြေရာ၊ သက္မဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမ၊ ေနလ၊ နကၡတာရာ၊ အဲဒါေတြ အားလံုးဟာ ငါ့ကို ေက်နပ္လို႔ေပးေနၾကၿပီ။ သူတိုက ငါ့ကို ၀ိုင္းေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္။ သက္ရွိသက္မဲ့မွန္သမွ် ငါ့ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြျဖစ္တယ္။ ငါ စည္းစိမ္ဥစၥာ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ေငြေၾကးဓနေတြ ခ်မ္းသာဖို႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ၊ အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာ ကေနၿပီးေတာ့ သက္ရွိ သက္မဲ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာေတြ၊ တိရစာၦန္ ေပါင္းစံု ေတာေတာင္ေရေျမ၊ သမုဒၵရာ၊ေနလ၊ နကၡတာရာ ေတြကပါမက်န္ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာေတြမို႔လား။ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးေတာ့ ပို႔ေနၾကၿပီ။ ငါအလုိရွိတဲ့ ေငြေတြဟာ၀င္လာ မစဲ တသဲသဲနဲ႔၀င္လာၿပီ။

၀င္လာတဲ့အခါ ဘယ္ကေန၀င္လာ သလဲဆို ေခါင္းေပၚကေန၀င္လာတာ။ ေလေပြႀကီးလို၊ ကန္ေတာ့ႀကီးလို ငယ္ထိပ္တည့္ တည့္ကေနၿပီးေတာ့၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပိုက္ကြန္ႀကီးနဲ႔ခံထား သလို ငယ္ထိပ္တည့္တည့္ကေန ေကာင္းကင္အထိ ျမင့္မား တဲ့ ပိုက္ကြန္ႀကီး၊ ကန္ေတာ့ႀကီး၊ အဲဒီအထဲကို တသဲသဲ၀င္ လာၿပီလို႔ အာ႐ုံျပဳမယ္။ အဲဒီမွာ အာရုံျပဳတယ္ဆိုတာ စိတ္ိအလုပ္မဟုတ္ လား။ စိတ္အလုပ္ . . . စိတ္အလုပ္။ အခုတစ္ခါ စကား အလုပ္၊ ၀စီအလုပ္ လားဦးမယ္။

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၆)

အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄) (၅) ကို ဒီေနရာမွာ အရင္ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ပါ။

ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္း

အခုေျပာမယ့္ဟာက အခန္း(၄) ပဲ။ ဒီအခန္းဟာ သိဒိၶက်င့္စဥ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အခန္းပဲ။ ဒီအခန္းရဲ႕ ေခါင္းစဥ္က ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶနည္းျဖင့္ ရယူျခင္းတဲ့။ သိဒိၶက်င့္စဥ္နဲ႕ ခ်မ္းသာႂကြယ္ျခင္းကို ရယူမယ္။ တခ်ိဳ႕ ဒါကို မယံုၾကပါဘူး။ ယံုတာမယံုတာ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ က်င့္စဥ္ရဲ႕ သေဘာထားကို ေျပာျပမွာ။ တန္ခိုးသိဒိၶ ရရာရေၾကာင္းႀကံစည္တာ ဒါ လူသာမာန္ရဲ႕ အလုပ္ပဲ။ ေတာ္ေတာ့္ကို စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္တတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိမွသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ယံုလည္း ယံုၾကည္ရမယ္။

အဲဒီေတာ့ သိဒိၶလမ္းစဥ္ကို လိုက္မယ္ဆိုရင္ ပထမဦးဆံုး သိထားဖို႔က လုူ႕ေလာကႀကီးမွာ ဘာလုပ္လို႔မွမျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား လူရာမ၀င္ စီးပြားေရးအရလည္း က်႐ႈံး၊ ဘာမွ ႀကံလို႔စည္လို႔မရေတာ့မွ ဘုန္းႀကီး၀တ္တဲ့ လူတို႔၊ ရေသ့လိုလို လုပ္တဲ့လူတို႕၊ ေယာဂီလုပ္တဲ့လူတို႔၊ ဂႏၶာရီထြက္တဲ့လူတို႔ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလမ္းစဥ္မွာလည္း သူတို႔ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ စထြက္လာကတည္း ကိုကလည္း သူတို႔က ဒီဘက္က ႐ုပ္ေလာကမွာ က်ဆံုးၿပီး၊ ဒုကၡေရာက္ၿပီးေတာ့မွ ႀကံရာမရ ေတာ့လို႕ . . . . . ။

သိဒိၶလမ္းစဥ္ဟာ ႀကံရာမရတဲ့ လူေတြလုပ္တဲ့ လမ္းစဥ္ မဟုတ္ဘူး၊ အႀကံ ဥာဏ္ရွိတဲ့လူေတြ၊ ဇြဲသတၱိရွိတဲ့ လူေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သိဒိၶလမ္းစဥ္ကို တကယ္ ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႕ လုိက္မယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမွ လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ၊ ေခ်ာင္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လည္လည္ ၊ႂကြယ္ႂကြယ္၀၀ အဆင္ေျပေနတဲ့ အခ်ိန္ကေန၊ တကယ္လို႔ စည္းစိမ္ဥစၥာကို စြန္႔စရာရွိရင္လည္း သူ႕မွာရွိမွ စြန္႔တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရမွာေပါ့။ စားစရာမရွိတဲ့လူက သူက ဘာစြန္႕ၿပီး ထြက္လာတယ္ဆိုတာ၊ ဒါဟာ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ။ တစ္ျပားမ ွမရွိတဲ့လူ စြန္႔လို႕ မရဘူး။ ပထမ ရွိေအာင္လုပ္ရမယ္။

ဒီလမ္းစဥ္မွာ သိဒိၶက်င့္စဥ္ကို လုပ္္တဲ့လူဟာ ပထမဦးဆံုး ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို မရမေန ရွာမွီးရမယ္။ ဒါဟာ လမ္းစဥ္ရဲ႕ သေဘာထားပဲ။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေအာင္ ပထမလုပ္ရမယ္။ အမ်ားႀကီး မဟုတ္ေတာင္ လူ႕ေလာကထဲမွာ ဒီလူဟာ မြဲေတေနတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိတယ္၊ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္တယ္။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွိတယ္။ ေနစရာအိမ္၊ စီးစရာ ယာဥ္ရထား၊ ေနာက္ သူ႔မွာ အပိုအလွ်ံ ေငြေတြ၊ ေရႊေတြရွိေနတဲ့ လူေတြလုပ္ပါ။ အဲဒီလို လုပ္မွလည္း တင့္တယ္တယ္။ ဒီက်င့္စဥ္ဟာ အဲဒီလို သြားရတယ္။

ေရွးတုန္းကေတာ့ ဒီလိုရေအာင္လုပ္တာကို ရေသ့ရိကၡာ ေထာက္လို႔ေခၚတယ္။ ဘာပဲေခၚေခၚ ေခါင္းစဥ္က ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကို လုပ္ရမယ္။ အဲဒီက်င့္စဥ္ က်င့္ေနတဲ့အတြင္းမွာ ဟိုနားေလးထြက္ၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ ဒီနားေလးကို ဘုရားတည္မယ္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ ဘာလုပ္မယ္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပၿပီး အလွဴခံလိုက္၊ အလွဴခံၿပီး စားေနလို႔ မၿပီးဘူး ကိုယ္ကလည္း လွဴရဦးမွာ။ ကိုယ္က ႂကြယ္၀ဖို႔လိုတယ္။ ခ်မ္းသာဖို႔လိုတယ္။

အဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶက်င့္စဥ္မွာ အတိအက် ေဖာ္ျပထားတယ္။ အဲဒါဘာလဲ၊ သိဒိၶက်င့္စဥ္နည္းနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို ရယူျခင္း . . . . ။ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ္ရမယ္ထင္တဲ့ အရာေတြ မရယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အရာေတြလည္း ရထားၾကတာ၊ ရမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ျဖစ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ဆိုတဲ့ အရာေတြဟာ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္မလာပါဘူး။

တကယ္လို႔ ဆိုးတဲ့ အရာေတြ ကိုယ့္ဆီေရာက္ေနရင္လည္း ဒါ နဂို ကတည္းက မသိလို႔ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္တန္လို႔ ေရာက္လာတာ၊ ေကာင္းတဲ့ အရာေတြဟာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ထိုက္တန္လို႔ ေရာက္လာတာပါ။ အဲဒီေတာ့ သေဘာထားကိုက ေရာက္လာတဲ့ပစၥည္း ေတြဟာ ကိုယ္က လက္ခံထားတာ။ စိတ္သေဘာထား အရ ကိုက ဒါေတြရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ လက္ခံထား သေလာက္ပဲရတယ္။

ဒဲဒီေတာ့ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို သိဒိၶလမ္းနဲ႔ လိုက္တဲ့အခါမွာ ဆႏၵဓာတ္ ျပင္းထန္ဖို႔လိုတယ္။ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ . . . ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း စိတ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ ကိုယ္ အမူအရာေတြနဲ႕။ မရဘဲမေနဘူး၊ ဒါကို ရေအာင္လုပ္မယ္။ ဘာလဲအခုဟာ သိဒိၶနည္းနဲ႕ ဘာကိုလုပ္မွာလဲ။ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကိုလုပ္မွာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္မွာေတာ့ ၀င္ေငြနဲ႕မျပည့္စံုဘူး၊ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ေအာင္ အရင္လုပ္ရမယ္။ သိဒိၶထက္ အေရးႀကီးေသးတယ္။

လူ႕ေလာကႀကီးမွာ တင့္တင့္တယ္ တယ္ေနၿပီးမွ သိဒိၶလမ္းကိုသြားၿပီးေတာ့ တကယ္လို႔ေပါက္ ေျမာက္သြား လည္း ေပါက္ေျမာက္တဲ့ အတိုင္း ဆက္ၿပီးခ်ီတက္ သြားဖို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဗမာစကားမွာ အယူသည္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ အဲဒီစကားေတာ့ ၾကားဖူးၾကတယ္။ အယူ သည္းတယ္ဆိုတာ ယူထားတဲ့ အယူကို ခပ္သည္းသည္းေလး ယူထားတာ အယူသည္းတာ။

အခုေျပာမယ့္ စကားဟာ အထင္သည္းတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ဒီစကားကေတာ့ သံုးတာ နည္းပါတယ္။ စိတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တန္ခိုးရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ဆို တာလညး္ အခုနက ေ၀ဒနာ . . . ၊ေ၀ဒနာ နားမွာ ရွာမယ္။ ေ၀ဒနာနားမွာ ခံစားဖို႔ဆႏၵ၊ အဲဒါေတြေဖာ္စပ္ရင္ သိဒိၶေတြျဖစ္ တယ္ဆိုတာကို အထင္သည္းထားရတယ္။ အယူသည္းတာထက္ ပိုတာေပါ့။ ထင္ထားတာကိုး။ စိတ္က ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ဖက္ကေန ေတြးၿပီး ေျမွာက္ပင့္ ေပးထားမွလည္း သူက လုပ္လို႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ အလြန္၀ီရိယေကာင္းတယ္။

အဲဒါ ဘာျဖစ္လာလဲဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာေတြ ထၿပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ သူဟာ ၀ီရိယေကာင္းလာတာ ေပါ့။ ဟာ . . . ဒီလူတစ္ေယာက္က လုပ္လိုက္တာ အံ့မခန္းပဲ၊ ၀ီရိယေတြ ေကာင္းေနတာ။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အတြက္ေတာ့ သာမန္ပါပဲ။ သူ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ သူ လုပ္ေနတာ။ သိပ္အႀကီးအက်ယ္ ႀကီး လုပ္ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အထင္သည္းစိတ္ေပါ့။

ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္လည္း မၾကာခဏ ေစ့ေစာ္ေပးရတယ္။ ေ၀ဒနနာေတြ၊ ေပၚထလာရင္ ငါလိုခ်င္တဲ့အရာေတြ ရၿပီ၊ ေရႊလည္းရမယ္၊ စိန္လည္းရမယ္၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြလည္း ရမယ္။ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းဆိုတာလည္း အေၾကာင္းမဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ရမယ္လို႔ နားလည္ထားရမယ္။ ဒါ က်ိန္းေသႀကီးလို႔ကို နားလည္ထားရမယ္။

ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းကို ထုတ္လုပ္မယ့္စက္႐ုံႀကီး တစ္ခုရွိတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ။ အဲဒီစက္႐ုံႀကီးဟာ ေ၀ဒနာေတြ ကို စုေ၀းၿပီးေတာ့ ျပင္းထန္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ေနရာႀကီး။ ညိွဳ႕ ဓာတ္တို႔ရဲ႕တည္ရာလည္းပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒါ ဘယ္နားမွာလဲဆို လူရဲ႕အစာအိမ္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေအာက္ နံ႐ိုး၊ အစြန္ ဆံုးနံ႐ိုးေအာက္မွာ ေက်ာ႐ိုးရဲ႕အတြင္းဘက္မွာ၊ အဲဒါ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ေထြးလို႔ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သံလိုက္ဓာတ္လို႔ေခၚတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေ၀ဒနာထရာလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒါဟာ တကယ့္ စက္႐ုံႀကီးပါပဲ။ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္၀ျခင္းကို ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္ စက္႐ုံႀကီးလို႔ နားလည္ပါ။

အဲဒီမွာ ဘာေတြလုပ္သလဲလို႔ဆိုရင္ ဒီေနရာကေန ေ၀ဒနာေတြကို အေၾကာအခ်ဥ္ေပါင္းစုံ သူကေန ဒိုင္ခံျဖန္႔ေပးတဲ့ ျဖန္ျဖဴးေရး ဌာနႀကီးပဲ။ ေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံႀကီးလို႔ပဲ နားလည္လိုက္ပါ။ အျခားသူရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကိုလည္း ဒီဓာတ္႐ံုႀကီးကေန ထုတ္လုပ္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြကေန လႊမ္းမိုးေအာင္ သူက အၿမဲ တမ္းႀကိဳးစားတယ္။

လက္၀ဲဘက္ ၀မ္းဗိုက္ရဲ႕ အစာအိမ္ရဲ႕ ေအာက္နားမွာရွိတဲ့ သရက္ရြက္ကေနၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားလာတာနဲ႔ ဒဲဒီဓာတ္႐ုံကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ေပးတာပဲ။ အဲဒီသရက္ ရြက္ဆိုတာဟာ ဘာလုပ္သလဲဆိုရင္ ေ၀ဒနာေတြကို လႈပ္ခတ္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ အရာလို႔ေခၚတယ္။ အဂၤလိပ္လို စပလင္းလို႔ေခၚတယ္။ က်ဳပ္တို႔လူမွာ အသက္ရွင္တဲ့ ဓာတ္ေပါ့။ လႈပ္ရွားေစတဲ့ ဓာတ္ဟာ အဲဒီသရက္ရြက္နားမွာ ရွိတယ္။ အဲဒါ အသက္ဓာတ္ပဲ။ အသက္ ဘယ္နားမွာရွိလဲလို႔ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရင္ သရက္ရြက္လို႔သာေျပာ။ အဲဒီသရက္ရြက္ဟာ အသက္၀င္တဲ့ ဓာတ္ပဲ။

အဲဒါ ျပင္းထန္တဲ့ အရွိန္နဲ႔ အသက္၀င္လာၿပီးေတာ့ ဦးေႏွာက္ကို ကူးလာပါတယ္။ ေ၀ဒနာအျဖစ္နဲ႔ ကူးသန္းသြား ၿပီးေတာ့ အဲဒီေ၀ဒနာဓာတ္ဟာ တစ္ကိုယ္လံုးကို အဲဒီသရက္ ရြက္ေနရာကေန ျဖန္႔တယ္။ အဲဒီမွာ သရက္ရြက္ လႈပ္ ခတ္မႈနည္းလာၿပီ၊ လႈပ္ခတ္မႈေႏွးလာတယ္ဆိုရင္ အသက္ ရွင္တဲ့ဓာတ္လည္း နည္းလာတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ေ၀ဒနာ လည္း မကူးေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး။ မကြန္ျမဴးေတာ့ဘူး။ ဦးေႏွာက္ က က်စ္သြားတယ္။ မလႈပ္ရွားေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခါမွာ လူဟာ မအီမသာျဖစ္တယ္၊ ပ်င္းရိေလးလံတယ္။ ေရာဂါဖိစီး သလို ခံစားရတယ္။ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီေ၀ဒနာဓာတ္႐ုံႀကီး သို႔မဟုတ္ ေ၀ဒနာအလုပ္႐ုံႀကီး နားက သရက္ရြက္ရဲ႕ အေျခအေနေပၚမွာျဖစ္တယ္။

ကြ်ႏ္ုပ္အား လာဘ္ရႊင္ေစခဲ့ေသာ ပစၥည္းေရာင္းနည္း(မင္းသိခၤ)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ ေဗဒင္မေဟာေတာ့ပဲ မိဘေနအိမ္၌ပင္ ေဗဒင္ေဟာေျပာရေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၌ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ရန္အတြက္ ေငြအရင္းအႏွီး လိုေန၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ “ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္” ၀တၳဳမ်ားကို တြင္တြင္ က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေရးသားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ေဆး႐ံုတက္ေနစဥ္အတြင္း “ ပုဏၰားဘကြန္း ” ပထမတြဲ၊ ဒုတိယတြဲပင္ ေရးသားေနၿပီ ျဖစ္၏။ ထို၀တၳဳသည္ ကြ်ႏိုပ္၏ စာေရးဆရာ ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေစေသာ ၀တၳဳျဖစ္၏။ စာေရးဆရာ ဘ၀ ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးမွာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရေသးေပ။

ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာခကိုလည္း ၁၀ မွ ၂၅ က်ပ္သို႔ တိုးျမင့္လိုက္ၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေမာ္ေတာ္ကားစီးခ်င္ ေသာ စိတ္မ်ား ျပင္းထန္လာေသာေၾကာင့္ ဟီလမင္ကား တစ္ပတ္ရစ္ကေလးကို ၀ယ္၍ စီး၏။ ထိုကားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား လြန္စြာ ဒုကၡေပး၏။ မၾကာခဏ ပ်က္ေလေသာေၾကာင့္ ေဗဒင္ေဟာခသည္ ကြ်ႏ္ုပ္စားရသည္ မရွိပဲ ကားျပင္သည္ထဲသို႔ သာ ၀င္သြားတတ္၏။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးကမူ....

“ ဆရာမင္းသိခၤ၊ ေမာ္ေတာ္ကားအပ်က္တစ္စီး ၀ယ္စီးတာ မယားငယ္တစ္ေယာက္ ယူတဲ့ စရိတ္ထက္ ႀကီးတယ္ဗ်။ မယားငယ္တစ္ေယာက္ ယူမိရင္လည္း ရွာလို႔ေဖြလို႔ ရသမွ် သူ႔လက္ထဲကို ေရာက္ကုန္ေတာ့တာ။ ကားအပ်က္စီးရင္လဲ အဲဒီလိုပဲဗ်။ အေကာင္းဆံုး အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့့ ေရာင္းပစ္လိုက္ပါဗ်ာ ” ဟု ေျပာေလ၏။

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ထိုဟီလမင္ကားေလးအား ပြဲစားအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရွာေဖြကာ စပ္၍ ေရာင္ခိုင္း၏။ သို႔ရာတြင္ ေရာင္း၍ မထြက္ပဲ ရွိေလ၏။ ထိုအခါ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ေအာက္ပါအတိုင္း စိတ္၌ ေျပာမိေလ၏။

“ အေရးႀကံဳရင္ သက္လံုေကာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားမွာ အခု ငါေတြ႕ေနတဲ့ အခက္အခဲလည္း ပါတယ္။ ငါ့ရဲ့ ကားေလးကို ငါက ေရာင္းပစ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မထြက္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာ အဲဒီအခက္အခဲကို ေက်ာ္လြန္နိုင္တာ ဘာရွိသလဲ။ ပညာပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ပညာဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာ ပညာပဲ ” ဟု အထက္ပါအတိုင္း ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အဂၤ၀ိဇၨာ ပညာကို ျပန္၍ စဥ္းစားလိုက္ရာ ေအာက္ပါ ေခါင္းစဥ္ကို သတိရလိုက္မိေတာ့၏။

“ ေရာင္းလိုၾကျပန္ ဆပြတ္ႀကံ အမွန္ ဆပြတ္႐ိုက္ ”

ထိုေခါင္းစဥ္သည္ မိမိေရာင္းလိုေသာ ပစၥည္းအား “ ဆပြတ္ ” ႀကံစည္ရမည္ဟု ဆိုထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားဟူေသာ တနလၤာနံ၏ ဆပြတ္မွာ စေနျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စေနေန႔တြင္ စေနသား ေမာင္ထြန္းၾကည္အား ႏွီးဆယ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကား ေနာက္ၿမီးကို “ ထြက္ထြက္ ” ဟုဆိုကာ ႐ိုက္ခိုင္း၏။ ႐ိုက္ခိုင္းေသာ အခ်ိန္မွာလဲ စေနအခါျဖစ္ေသာ စေနေန႔ ၄-နာရီခြဲမွ ၆-နာရီ အတြင္းျဖစ္၏။

ထိုသို႔ ႐ိုက္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ၃- ရက္အတြင္း၌ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ မိတ္ေဆြႀကီး သခင္ၾကည္ရွိန္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဟီလမင္ ကားစုတ္ကေလးသည္ ေရာင္း၍ ထြက္သြားေလ၏။ ကြ်ႏိုပ္သည္ လြန္စြာ ေပ်ာ္သြား၏။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေသာအခါ၌ ဟသၤာတဘက္မွ မိန္းမႀကီးတစ္ဦးသည္ သူ၏ ဆန္စက္ကို ေရာင္းလိုသျဖင့္ ကြ်ႏိုပ္အား လာေရာက္ အကူအညီေတာင္းရာ ကါ်ႏ္ုပ္သည္ ဤနည္းႏွင့္ပင္ ဓာတ္႐ိုက္ေပးလိုက္၏။

စက္ဟူေသာေၾကာင့္ ဆပြတ္ျဖစ္သည့္ တနဂၤေႏြေန႔ ၊ တနဂၤေႏြ အခါျဖစ္ေသာ ညေန (၄)နာရီ ခြဲမွ (၆)နာရီ အတြင္း တနဂၤေႏြသားကို တနဂၤေႏြနံ ျဖစ္ေသာ အုန္လက္ျဖင့္ စက္ကို (၆)ခ်က္ ႐ိုက္ခိုင္းလိုက္၏။ ထိုစက္လည္း ထြက္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမႀကီးသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား.. “ အသက္ငယ္ေပမယ့္ . ပညာကို ကန္ေတာ့တာပါ ” ဟုဆိုကာ ေငြမ်ား ပစၥည္းမ်ား လာကန္ေတာ့ေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဤနည္းျဖင့္ တိုက္မ်ား၊ ၿခံေျမမ်ား၊ စက္မ်ား၊ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား၊ သေဘၤာမ်ား၊ စီဘီသမၺန္ႀကီးမ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးခဲ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏိုပ္၏ ေဗဒင္လကၡ ဏာ ဆရာ သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဤနည္းသည္ ကြ်ႏ္ုပ္အားထမင္းေကာင္းစြာ ေကြ်းခဲ့ေသာ နည္းျဖစ္၏။ ထိုဓာတ္႐ိုက္ဓာတ္ဆင္ေၾကာင့္ပင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ နာမည္ ဂုဏ္သတင္းသည္လည္း ႀကီးမားခဲ့ရေလ ေတာ့သတည္း။

မွတ္ခ်က္။.....။ မိတ္ေဆြ သင္သည္ ဤနည္းကေလးကို စဥ္းစားထားပါ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ဤနည္းကေလးသည္ သင့္အား မ်ားစြာ အက်ိုးျပဳေပလိမ့္မည္။ ထိုေၾကာင့္ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပေသာ ဇယား ကေလးကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ မွတ္သားထား႐ံုမွ်ျဖင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ခက္ခက္ခဲခဲ ေရာင္းခ်ရမည့္ သင္၏ ပစၥည္မ်ား အား လြယ္လင့္တကူ ေရာင္ခ်ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါ၌ သင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား ေက်းဇူးတင္ေပလတၱံ႕။

ငါအုိသြားေသာအခါ ကဗ်ာ၏ သဲလြန္စ

ဆရာေရ သိခ်င္လို႕ပါ..
ေဗဒင္နဲ႕ေတာ့ မဆိုင္ပါ..
ေအာက္က ကဗ်ာေလးကို ဆရာၾကီး မင္းသိခၤေရးတာလို႕ သိရပါတယ္..
ဒါေပမဲ့ ဆိုဒ္တခုမွာ ခရစ္ယာန္တေယာက္က
လားရိႈးက်မ္းစာေက်ာင္းက
ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ေရးထားတာ ဆိုျပီးေျပာေနလို႔
အမွန္ကို သိရင္ျဖင့္ ဆရာ ကူညီပါလို႕
အဲဒါ ဆရာၾကီး မင္းသိခၤေရးတာ အမွန္ပါလားဆရာ သိရင္ျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း ေျပာျပပါလို႕
ဆရာရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားလ်က္
ေအးမင္းေဇာ္


♥ငါအုိသြားေသာအခါ

ငါဟာအရင္က ငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ငါကုိနားလည္ေပးပါ။စိတ္ရွည္ရွည္ထားဆက္ဆံေပးပါ။

♥ခ်ည့္နဲ ့နဲ ့လက္ေတြနဲ ့ထမင္းဟင္းေတြအကၤ်ီေပၚဖိတ္စင္သြားတဲ့အခါ၊အကၤ်ီ လုံၿခည္ေတြဖုိသီဖတ္သီ ၿဖစိေနတဲ ့အခါ ငါ့ကုိမရြံ ့ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသုတ္သင္ေပးခဲ့တာေတြကုိ အမွတ္ရေပးပါ။

♥အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေၿပာခဲ့ဘူးတဲ ့စကားေတြကုိၿပန္ေၿပာမိတဲ့အခါတုိင္းလဲစကားမၿဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးၿပဳ၍သတိရေပးပါ၊
ငယ္ငယ္တုန္းကအိပ္ရာ၀င္တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံၿပင္ေတြ၊ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘဲြ ့ေတြ၊နိပါတ္ေတြ ကုိမရုိးႏုိင္ေအာင္ ေၿပာပီးေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာေတြ ကုိသတိရေပးပါ။

♥မလွဳပ္ရွားႏုိင္လုိ ့ေရမခ်ိဳးႏုိင္တဲ ့အခါငါ့ကုိမၿငိဳၿငင္ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္ ေၿခာက္တစ္ခါ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဘူးတဲ့ ပုံရိပ္ေလးေတြကုိ ၿပန္ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးပါ။

♥ေခတ္သစ္နည္းပညသစ္ေတြကုိ မသိနားမလည္ခဲ့ရင္မေလွာင္ပါနဲ ့၊ငယ္ငယ္တုန္းကဘာေၾကာင့္ဆုိတဲ ့ေမးခြန္းတုိင္းကို စိ္တ္ရွည္စြာၿပန္ေၿဖေပးခဲ့တာေတြကုိအမွတ္ရေပးပါ။

♥စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါ ႏြမ္းလ်ပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ ့အခါ သားတုိ ့သမီးတုိ ့ရဲ ့ ခြန္အားပါတဲ ့လက္တစ္စုံနဲ ့ ကူတဲြေပးၾကပါ၊သားတုိ ့သမီးတုိ ့လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ အရြယ္တုန္းကေဘးကေန လို္က္ပီး လမ္းေလွ်ာက္သင္ေပးခဲ့ပုံ ေလးေတြကုိ ၿပန္လည္အမွတ္္ရေပးပါ။

♥တစ္ေန ့တစ္ေန ့အုိစာသြားတဲ ့ငါ့ကုိၾကည့္ပီး၀မ္းမနည္းပါနဲ ့၊နားလည္ေပးပါ။အရင္တုန္းကလူ ့ဘ၀တတ္လမ္းအတြက္ငါလမ္းညြန္ခဲ့သလုိ ခုခ်ိန္မွာ ငါ့အတြက္ေဘးနားကေနပီးေတာ့သားတုိ ့ရဲ ့ေမတၱာေတြနဲ ့အေဖာ္ၿပဳေပးပါ။

♥ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာနဲ ့ေအးၿမမူ ့ေတြကုိငါၿပဳံးၿပဳံးေလးလက္ခံေနမွာပါ၊အဲ့ဒီအၿပဳံးေတြထဲမွာမဆုံးႏုိ္င္တဲ ့ငါ့ေမတၱာေတြ ပါ၀င္ေနမွာပါ သားတုိ ့ သမီးတုိ ့ရယ္။



ကိုေအးမင္းေဇာ္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ေက်နပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္........

ဟိန္းတင့္ေဇာ္

မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္း-ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ( မင္းသိခၤ )

အပိုင္း (၁) ၊ အပိုင္း (၂)

အျခားလူေတြအတြက္ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ငါ့အတြက္ေတာ့ နည္းရွိတယ္။ သူေ႒းျဖစ္တဲ့နည္း၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ ၾကားတဲ့နည္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနထိုင္နည္း၊ အားလံုးရွိတယ္။ အဲဒီနည္းကို ေျပာျပပါလို႔ ငါ့ကို မေျပာနဲ႔။ ငါ ေျပာမျပတတ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါ့ရဲ့နည္းဟာ နည္းမဟုတ္တဲ့နည္း ျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ အနာဂါတ္မွာ ငါေလွ်ာက္မယ့္ လမ္းဟာလည္း ေျဖာင့္ျဖဴးေနတယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ အဲဒီလမ္းကိုလည္း မေမးနဲ႔။ အဲဒါကလည္း လမ္းမဟုတ္တဲ့ လမ္းပဲ။ ရွိေတာ့ ရွိတယ္။ ေျပာလို႔လည္း မရဘူး။ ျပလို႔လည္း မရဘူး ” လို႔ ျမေသြးက ေျပာျပန္တယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မင္းေျပာသလိုဆိုရင္ မိုးေကာင္းကင္လိုပဲ ရွိေတာရွိတယ္။ ကိုင္လို႔ တြယ္လို႔ မရဘူးဆိုပါ ေတာ့ ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျမေသြးက ရယ္ျပန္တယ္။ “ မင္းေျပာသလို မိုးေကာင္းကင္လိုပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ မိုးေကာင္းကင္လိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ နည္းမဟုတ္တဲ့ နည္း၊ လမ္း မဟုတ္တဲ့ လမ္းနဲ႔ ငါ အလုပ္လုပ္မယ္။ အဲဒီအခါမွာ ငါ ခ်မ္းသာရမယ္။ အဲဒီအခါမွာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ငါၾကည့္႐ႈ႕မယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ...

“ စီးပြားေရး လုပ္တယ္ဆိုတာ နည္းစနစ္ေတြ ကြ်မ္းက်င္သူေတြရဲ့ အဆိုအမိန္႔ေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီ အတိုင္း မင္း မလုပ္ဘူးလားလို႔ ” ေမးလိုက္တယ္။ “ မင္းေျပာတာေတြက ငါ့အတြက္ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းပါတယ္။ ငါက လြတ္လြတ္လတ္လတ္မွ ႀကိဳက္တာ။ ငါ့ဟာ မွန္မမွန္ မင္းေစာင့္ႀကည့္ေပါ့ ” လို႔ သူက ေျပာၿပီး ေဆးလိပ္တိုကို ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲခ့ဲၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ၾကတာ ၾကာတဲ့အခါမွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနတဲ့ ျမေသြးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ ႐ံုးကို ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က ေဟ့ေကာင္ မင္းတို႔ ႐ံုးက အျပငကို ထြက္လို႔ ရသလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီေကာင္ကို ျမင္ေတာ့ အေတာ့္ကို အံ့ၾသသြားတယ္။ အေကာင္းစား သကၠလတ္နဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဥေရာပ၀တ္စံုကို ၀တ္ထားတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ သေရအိပ္ႀကီး တစ္လံုး ဆြဲထားတယ္။ သူရဲ့ လက္၀၀ဲဘက္လက္မွာ “႐ိုးလက္” နာရီ တစ္လံုး ပတ္ထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရည္အေသြးေကာ္းတဲ့ ျမေက်ာက္ တစ္ခုက္ု လက္စြတ္ကြင္းၿပီး ၀တ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီေကာင္ေတာ့ ဒိေကာင္ေတာ့ အေတာ့္ကို စီးပြားျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။

“ တို႔ ႐ံုးက အျပင္ေတြ ဘာေတြ ထြက္လို႔ ရပါတယ္ကြ။ မင္းက တို႔႐ံုးကို ေထာင္မ်ား ေအာင့္ေမ့ေနသလား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ “ လြတ္လတ္တယ္ဆိုလည္း ၿပီးတာပါပဲကြာ။ ငါက မလြတ္လတ္မွာ စိုးလို႔ ” လို႔ သူက ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ကို ထမင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ ေခၚသြားတယ္။ ထမင္းဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကို ထမင္းေတြ ဘာေတြ ေၿကြးတယ္။ ထမင္းေကြ်းရင္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာၾကတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူ႕ကို... “ လုပ္စမ္းပါဦး သူငယ္ခ်င္း မိုးေကာင္းကင္ရဲ့... ဘယ္လုိကေန ဘယ္လို ႀကီးပြား ခ်မ္းသာလာျပန္တာတုန္း ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ “ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း၊ မင္းကို ငါ တစ္ခု ေျပာမယ္။ မင္း ယံုမလား မသိဘူး ” လို႔ စကားစလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “ ေျပာေလကြာ.. နားေထာင္ရတာေပါ့ ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက သူ႕ရဲ့ ကုတ္အက်ႌထဲက ပလက္တၤနံနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ စီးကရက္ဘူး ကေလးကို ထုပ္ယူလိုက္ ၿပီး အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အေကာင္းဆံုး “ရြန္ဆင္” မီးျခစ္နဲ႔ စီးကရက္ကို မီးညႇိ႐ႈိက္ဖြာ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးေတြကို မ်က္ႏွာၾကက္ဆီကို မႈတ္ထုပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားကၿပီး ေျပာတယ္။

“ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းဟာ ႏွစ္ခု မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လည္း မဟုတ္ဘူ ” သူ႕ စကား မရပ္ခင္မွာဘဲ ကြ်န္ေတာ္က “ ေတာ္ကြာ” လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက ၿပံဳးတယ္။

“ မင္း ငါေျပာတာကို မယံုဘူး မဟုတ္လား ” လို႔ ညင္ညင္သာသာ ကေလး ျပန္ေမးလိုက္တယ္။

“မင္း ေျပာတဲ့ စကားကို ငါတစ္ေယာက္ထဲ မယံုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာေျပာ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႕ကို သြားေျပာေျပာ ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိပၸာယ္လည္း မရွိဘူး ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက ထမင္းဆိုင္ရဲ့ နံရံမွာ ခ်ိပ္ထားတဲ့ အပူအေအးျပတဲ့ ျပဒါးတိုင္ေလးကို လက္ညႇိဳး ညြန္ျပလိုက္တယ္။

“ ေအာင္ထြန္း... ဟို သာမို မီတာေလးကို ၾကည့္စမ္း။ ရာသီဥတု အပူခ်ိန္ (၇၅) လို႔ ျပထားတယ္။ ဒီထက္ ပူလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပဒါးေလးဟာ အေ႔ၚကို တက္လာမယ္.။ (၇၅)ကေန (၈၀) (၈၅) တက္လာမွာေပါ့ကြာ။ အပူခ်ိန္ (၁၀၀) ဆိုရင္ ငါတို႔ အားလံုး ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေအာင္ ပူေနၾကၿပီေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ ရာသီဥတုေအးလာမယ္ဆိုရင္ ျပဒါးေလးဟာ ေအာက္ကို နိမ့္က်လာမယ္။ အဲဒီလိုပဲ ရာသီဥတု ေအးလာမယ္ဆိုရင္ ျပဒါးေလးဟာ ေအာက္ကို နိမ့္က်လာမယ္။ (၇၅) ကေန (၆၀) (၅၅) (၅၀) အဲဒီလို နိမ့္ၿပီး က်လာမွာေပါ့။ (၃၀) ေလာက္ထိ က်သြားမယ္ဆိုရင္ ေရေတြေတာင္ ခဲေနၿပီ။ အေတာ့္ကို ေအးေနၿပီေပါ့။

အဲဒီေတာ့ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း ေအာင္ထြန္း။ အေအးနဲ႔ အပူဆိုတာ တစ္ခုေသာ သာမိုမီတာရဲ့ ျပခ်က္ေတြ ျဖစ္တယ္။ သီးျခား မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီ အပူနဲ႔ အေအးဟာ ရာသီဥတုဆိုင္ရာ ခံစားမႈ႔ကို ေဖာ္ျပေနတာ ခ်ဥ္းပဲ မဟုတ္လား။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ မဟုတ္ဘူးကြာ။ အဲဒီလိုပဲ။ ခ်မ္းသာနဲ႔ ဆင္းရဲဟာလည္း တစ္ခုတည္း တေပါင္းတစည္းတည္းပဲ။ သီးျခား မဟုတ္ဘူးလို႔ သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ...

မင္းေျပာတာ ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ နားမလည္ဘူး။ ဆင္းရဲတာနဲ႔ ခ်မ္းသာတာလည္း အတူတူ မဟုတ္ဘူးလို႔ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတုန္းပဲ။ ငါ့ကို ထပ္ၿပီး ရွင္းျပဦး ” အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက စီးကရက္ မီးခိုးကို မႈတ္ထုပ္လိုက္ရင္း...

ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း ။ မင္း ခ်မ္းသာျခင္းကို လိုခ်င္သလား၊ မလိုခ်င္ဘူးလား

“ လိုခ်င္တာေပါ့ကြ ”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ လိုခ်င္ေတာ့ ရသလား ”လို႔ ျပန္ၿပီး ေမးတယ္။

“ မရဘူး ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျဖတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက စီးကရက္တိုကို ခ်ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေခ်ရင္း...

“ လိုခ်င္တာကို မရတာဟာ ဆင္းရဲလား၊ ခ်မ္းသာလား၊ မင္းဟာမင္း စဥ္းစား” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က...

“ လိုခ်င္တာကို မရတာဟာ ဆင္းရဲေပါ့ကြာ ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျဖလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက ...

“ မင္းရဲ့ အေျဖကို မင္းျပန္ စဥ္းစားပါဦး။ ခ်မ္းသာနဲ႔ ၊ ဆင္းရဲ ဘာမ်ား ကြဲျပားေနလို႔လဲ ” လို႔ ဒီေကာင္ ေျပာျပန္တယ္။

“ ဒါေတြ မေျပာနဲ႔ကြာ၊ နား ႐ႈပ္တယ္။ မင္း ဘယ္လို ခ်မ္းသာလာတာလဲ ငါ့ကိုေျပာ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ပူဆာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထမင္းစားၿပီး သြားၾကၿပီးျဖစ္လို႔ စာပြဲထိုးေလးက ပန္းကန္ေတြ လာၿပီး သိမ္းေနတယ္။ ျမေသြးကလည္း ထမင္းဖိုး ရွင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားေရအိပ္ထဲက အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ႏႈိုက္ယူၿပီး

“ ေဟာဒီမွာ ေငြငါးေထာင္၊ မင္းကိုေပးတာ၊ မိန္းမ ယူလိုက္ေတာ့လို႔ ” ေျပာၿပီး ဆို္င္ထဲက ထြက္လာၾကတယ္။ ဆိုင္အျပင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က “ ေဟ့ေကာင္ မင္းငါ့ကို ေျပာခဲ့ပါဦးကြ ၊ မင္း ဘယ္လို ခ်မ္းသာလာသလဲ ဆိုတာ ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဒီေကာင္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းကို “ေဒါင္ကနဲ႔” ေခါက္လိုက္တယ္။

“ အသူရကာယ္လိုေကာင္၊ ...နားေထာင္၊ ေစာေစာက မင္းကို ငါေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ မွတ္မိဦးမွာေပါ့။ ကိုး႐ိုးကားယားေတြေလ။ ဆင္းရဲနဲ႔ ခ်မ္းသာဟာ ႏွစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ အတူတူပဲလို႔။ အဲဒီ ကို႐ိုးကားယား စကား ေတြဟာ ငါ့ရဲ့ ဓမၼေတြပဲ။ အဲဒီ ဓမၼေတြ အရင္က ငါ့မွာ မရွိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ငါ့ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေအာင္းလာ တယ္။ အဲဒီ ဓမၼေတြ ကိန္းေအာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါ့ရဲ့ စိတ္ဟာ မင္းေျပာသလိုပဲဲ။ ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားတယ္။ ပပူပငါမဲ့ အၾကာင္းၾကမဲ့ ျဖစ္လာတယ္။

အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ အလုပ္လုပ္တယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ ထမင္းစားတယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါေရေသာက္တယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ ခရီးသြားတယ္။
အဲဒီ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ငါ စီးပြားရွာတယ္။

“ ဒါပဲ သူငယ္ခ်င္း”

ျမေသြးသည္ ကြ်န္ေတာ္အနီးမွ ထြက္ခြါသြားၿပီ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္မွာကား သူေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို လံုးေစ့ ပတ္ေစ့ နားလည္ေအာင္ စဥ္းစားရင္း ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ငူငူႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္တကား။

သေဗၺသတၱာကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ

မိုးေကာင္းကင္ႏွင့္တူေသာ သူငယ္ခ်င္း-ဒုတိယပိုင္း ( မင္းသိခၤ )

ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ ႀကိဳးစာအားထုပ္ေနသူမ်ား အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစခ်င္းငွာ ေဖာ္ျပပါသည္။

အပိုင္း (၁) ကိုအရင္ ဖတ္ခ်င္ပါက ဒီေနရာတြင္ ဖတ္ပါ။

အဲဒီေန႔မွာပဲ ျမေသြးက ကြ်န္ေတာ္ဆီေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က စကားနာထိုးမယ္ လို႔ ထင္ေနတာ။ ဒီေကာင္က ေတာ္ပါတယ္။ စကားနာ မထိုးရွာဘူး။

ဒီႏွစ္ မေအာင္လဲ ေနာင္ႏွစ္ေပါ့ကြာ။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔” လို႔ အားေပးရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး သူက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္ကို ပုဂံကို ဘုရားဖူးေခၚသြားတယ္။ ပုဂ့က ျပန္လာၿပီးေတာ့ ေနာင္ႏ်စ္ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေက်ာင္းစရိပ္ေတြ သူက အကုန္ခံတယ္။ သူ ျမင္းႏိုင္ထားတယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ေပဒတယ္။ အက်ၤီေတြ ၀ယ္ေပးတယ္။ အက်ၤီေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ျမေသြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မေတြ႕ၾကေတာ့ဘူး။ သူ႕အေၾကာင္းလည္း စံုစမ္းလို႔ မရေတာ့ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား အရြယ္ကလြန္ေျမာက္ၿပီး ႐ံုးေတြဘာေတြမွာ ၀င္အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီ။ ဒီေကာင္နဲ႔ (၇)ႏွစ္ေလာက္ ကြဲသြာဒတယ္ဆိုပါေတာ့.....

တစ္ေန႔မွာ ႐ံုးဆင္းတဲ့ အခ်ိန္ႀကီးေပါ့...။ ကြ်န္ေတာ္က အေညာင္းေျပသေဘာနဲ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးကို ပတ္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတာ။ အဲဒီမွာ ျမေသြးနဲ႔ ျဗဳန္းကနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ ဒီေကာင့္ အသားေတြက္လည္း မုန္႔ကြ်ဲ သည္းလိုပဲ။ နီေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔။ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အားရ၀မ္းသာနဲ႔ “ ေဟ့ေကာင္ျမေသြး။ မင္း ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ၊ ေနပါဦး၊ မင္းအသားအေရာင္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပါလား...” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာမိတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက...

“ ေဟ့ေကာင္ ... ေအာင္ထြန္း၊ ငါ့အသားအရည္ေတြက တစ္မ်ိဳးပဲဆိုေတာ့ မင္း အသားအေရာင္ေတြကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလို႔လဲ ” လို႔ ျပန္ေမးတယ္။ “ ငါ့မ်က္စိထဲမွာ မင္းရဲ့ အသားအေရာင္ဟာ အရင္လို မဟုတ္ဘူး။ မုန္႔ကြ်ဲသည္း အေရာင္လို ျဖစ္ေနတယ္ ” လို႔ ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္က ရယ္တယ္။

“ မုန္ကြ်ဲသည္းနဲ႔ မတူဘူးကြ။ ငါ့အသားအရည္က ပုန္းရည္ႀကီး အေ၇ာင္နဲ႔ တူေနတာ။ ငါေထာင္က လြတ္လာတာ ႏွစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ငါ(၁၀)တန္း ေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာ ဖဲ၀ိုင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ဓားနဲ႔ ထိုးမိလို႔ ငါေထာင္က်သြားတယ္။ ျဖစ္တာက မံုရြာဘက္မွာ ျဖစ္တာေပါ့။ မင္းတို႔ မသိလိုက္ဘူး။ ငါ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ က်သြားတယ္ ” လုိ႔ ျမေသြးးက ကြ်န္ေတာ္ကိုေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။

“ မင္းႏွယ္ကြာ၊ ငါနဲ႔ အုန္းျမင့္ဆိကို အေၾကာင္းၾကားသင့္တာေပါ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းမၾကားတာလဲလို႔ ” ကြ်န္ေတာ္က အျပစ္တင္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမေသြးက.. “ ကိုယ့္ ဒုကၡနဲ႔ ကိုယ္ ရွိပါေစကြာ။ ငါေတာ့ ဘယ္သူ ကိုမွ ဒုကၡ မေပးခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ အေၾကာင္းကို ငါ ေထာင္ထဲမွာ ကတည္းက စံုစမ္းၾကည့္တယ္။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ စာေရး လုပ္စားေနရတယ္ၾကားလို႔ ငါ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ” လို႔ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ကို ျပန္ၿပီးေျပာလိုက္ေသးတယ္။

“ ဆင္းရဲတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္ကြာ။ ဒါေပမယ့္ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ ငဲ့ငဲ့ေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုလို ေတြ႕တုန္းႀကံဳတုန္း မင္းနဲ႔႔ ငါ စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာေတာ့ သူက ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ၿပံဳးတယ္။ “ မင္း ငါေျပာတဲ့ စကားေတြကို နားေထာင္ခ်င္လား ” လို႔ သူက ျပန္ၿပီး ေမးတယ္။ “ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းလဲ ေျပာ၊ ငါလည္း ေျပာမယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီးေျပာေတာ့ သူက ၿပံဳးတယ္။ “ ငါက မင္းကို စကားေျပာဖို႔ ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းရွိတယ္။ မင္းကေရာ ငါ့ကို စကားေျပာဖို႔ ခိုင္လံုတဲ့ အေၾကာင္းရွိရဲ့လား ” လို႔ သူက ျပန္ေမးတယ္။

“ ရွိတာေပါ့ ျမေသြးရ။ ပထမတစ္ခ်က္က မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေျပာရမွာေပါ့။ ဒုတိယအခ်က္က မင္းအေနနဲ႔ မျဖစ္သင့္တာေတြ မျဖစ္ေအာင္ ငါက ေျပာရဦးမယ္ မဟုတ္လား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာ ျမေသြးက ရယ္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ မင္းက ငါ့ကို ဆံုးမမလို႔လား၊ မဆံုးမပါနဲ႔ကြာ။ ဆံုးမတာတို႔ ၊ ငါ့ကို တားျမစ္တာတို႔ဆို ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ ငါ ေျပာၿပီးပါပေကာလား။ ငါ ေကာင္းတာပဲ လုပ္လုပ္၊ မေကာင္းတာပဲ လုပ္လုပ္ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးပါလို႔ ” ေျပာျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ....

ငါဟာ မင္းရဲ့ ငါအေနနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္တယ္ကြ။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာ ေျမႇာက္မေပးရဘူး။ မေကာင္းတာ ကို တားျမစ္ရမယ္ မဟုတ္လား ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ ... ဒီေကာင္က “ မဟုတ္တာေတြ လာၿပီး ေျပာမေနပါနဲ႔ ။ ငါ့အေနနဲ႔ မိတ္ေဆြေကာင္း မလိုခ်င္ဘူး။ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လူပဲ လိုခ်င္တယ္။ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ေျမႇာက္ေပးႏိုင္သလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး အဲဒီ မိတ္ေဆြရဲ့ တန္ဖိုးကို ငါ သတ္မွတ္တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မင္းနဲ႔ ငါ စကားမေျပာရင္ ေကာင္းမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ ငါ့ေခါင္းထဲကို သူတစ္ပါးရဲ့ အႀကံအစည္ေတြ အေတြးအေခၚေတြ မ၀င္ေစခ်င္ဘူး။ ငါ့စိတ္ကေလးဟာ မူလနဂိုအတိုင္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ကေလးရွိေနတယ္။ အဲဒါေလးကို ညစ္ေၾကးသြားေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ။ အဲဒီေတာ့ ငါျပန္မယ္။ ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကတာေပါ့ ” ဟု ျမေသြးက ေျပာတယ္။

အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အေနနဲ႔ ထိပ္ထိပ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားတယ္။ “ မျပန္ပါနဲ႔ဦး သူငယ္ခ်င္းရာ။ ငါ့ကို စကားေျပာခြင့္ မေပးရင္လည္း ေနပါ။ မင္းပဲ ေျပာပါ။ ငါ နားေထာင္ပါ့မယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္က..

အဲလို လုပ္စမ္းပါ ေအာင္ထြန္းရာ၊ ငါပဲ ေျပာမယ္၊ မင္းနားေထာင္ ” လို႔ ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ္လက္ကို ဆြဲတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကန္စပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမေသြးက သူ႕အိပ္ထဲက ေဆးေပါ့လိပ္ တစ္လိပ္ကို ထုပ္ၿပီး နတ္သမီး မီးျခစ္ကို ရွဲကနဲ ေနေအာင္ျခစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဆးလိပ္ကို ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေနေအာင္ ႐ႈိက္ဖြာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးေတြကို ေကာင္းကင္ဆီကို မႈတ္ထုပ္လိုက္တယ္။

“ သပေဒနဲ႔ မကင္းတာ ငါ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကလည္း ငါ့အေနနဲ႔ ေလာင္းကစားပဲ လုပ္တာ. ဒီက ေရွ႕ေလွ်ာက္ဆိုရင္ ေလာင္းကစားေတာင္ လုပ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ငါ့အေနနဲ႔ စီးပြားေရးကို ဖိဖိစီးစီး လုပ္ရေတာ့မွာ။ ငါ ခ်မ္းသာမွ ျဖစ္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိလား။ မင္းတို႔ကို ငါ့အေနနဲ႔ ေပးႏိုင္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ေပါ့။ အခုေတာ့ ငါ့အေျခအေနက သုညေအာက္ ယူဇနာ တစ္ရာေရာက္ေနၿပီ။ အဲဒီကေန ျပန္ၿပီး ႀကိဳးစားယူရမွာပဲ ” လို႔ သူက ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ..

“ သူေ႒း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ နည္းရွိလား ” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

တတိယပိုင္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္....

အေရးတႀကီး စကားေျပာဆိုစရာ ကိစၥမ်ားရွိပါက

အေရးႀကံဳ သက္လံုေကာင္းေစ(မင္းသိခၤ)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဘားလမ္း (ယခုမဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံလမ္း) ထိပ္တြင္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာေနသည္ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ထိုေဟာေျပာေသာေနရာမွ အခန္းပိုင္ရွင္သည္ လြန္စြာေကာင္းပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအိမ္ရွင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဧည့္သည္အခ်ိဳ႕မွာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ လုပ္ငန္းကို လြန္စြာ ဒုကၡေပးပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာေနစဥ္ အတြင္း ထိုသူမ်ားသည္ ေရဒီယိုကို က်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင့္ျခင္း၊ သီခ်င္းက်ယ္ေလာင္စြာဆိုျခင္း၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး က်ယ္ေလာင္စြာ ျငင္းခံုျခင္း စေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာေျပာ ျခင္းအတြက္ အေႏွာင့္ယွက္ မ်ားစြာျဖစ္ေစပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ “ဒီေနရာက ေျပာင္းမွပဲ” ဟု စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ေျပာင္းသည္္ဆိုရာ၌ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။ ကြ်ႏ္ုပ္အေနႏွင့္ ဆိုင္လခကို ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေပးႏိုင္ေသာ္လည္း စေပၚကိုမူ မေပးႏိုင္ေပ။ ေပးစရာလည္း မရွိေပ။ ထိုအခ်ိန္၌မွာပင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက “ ဒီမွာ ဆရာမင္းသိခၤ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အလုပ္နဲ႕ဆိုရင္ (၃၂)လမ္းထိပ္က ကိုသက္တင္၊ ေဒၚ၀တို႔ရဲ႕ အခန္းဟာ အေကာင္းဆံုးပဲဗ်။ ခင္ဗ်ား ေျပာၾကည့္ပါလား ” ဟု ေျပာရာ ကြ်ႏ္ုပ္က ထိုမိတ္ေဆြအား

“ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က လခကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ စေပၚက မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ေဒၚ၀၀ႀကီးကလည္း စေပၚမရရင္ က်ဳပ္ကို ထားပါ့မလား ” ဟု ေျပာရာ ထိုမိတ္ေဆြက“ေသခ်ာတာေပါ့ဗ်ာ။ စေပၚ မေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ေဒၚ၀၀က လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ သြားေျပာလည္း စကားအဖတ္ တင္႐ုံ ရွိမွာပါဗ်ာ ” ဟု ေျပာရင္း ထိုမိတ္ေဆြသည္ ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ လမ္းခြဲသြားေလ၏။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဆူးေလးဘုရား ပန္းၿခံေထာင့္တြင္ ထိုင္းရင္း မည္သို႕ မည္ပံုျပဳလုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားေန၏။ ထိုသို႔ စဥ္းစားရာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ စိတ္တြင္း၌လည္း ေအာက္ပါ အတိုင္း ေရရြတ္မိေလ၏။

“လူဆိုတာ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲေတြ႕ၿမဲပဲ။ ဒီလို အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္း ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ေငြရွိတဲ့သူက ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး အဲ့ဒီအၾကပ္အတည္းက လြတ္ေအာင္ ထြက္သြားလိမ့္မယ္။ အာဏာ ရွိတဲ့ သူကလည္း အာဏာနဲ႔ ေျဖရွင္းသြားလိမ့္မယ္။ အသိုင္းအ၀ိုင္း ရွိတဲ့သူကလည္း အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔ ေျဖရွင္း ၿပီး သြားလိမ့္မယ္။ ငါ့မွာကေတာ့ ေငြလည္း မရွိဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မတံုး။ အေရးႀကံဳရင္ သက္လံု ေကာင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္။ ငါ့မွာ ဘယ္လိုသက္လံုမ်ိဳးရွိသလဲ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ ေၾသာ္ သတိရၿပီ။ ငါ့မွာ သက္လံုေကာင္းရွိတာေပါ့။

အဲ့ဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ “ပညာ”။ ဘယ္လိုပညာလဲဆိုေတာ့ အဂၤ၀ိဇၨာပညာ။ ဒီပညာကို ငါလည္း ကြ်မ္းကြ်မ္း က်င္ က်င္ တတ္ထားတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အသံုးမခ်ရမွာလဲ။ အသံုးခ်ရမွာေပါ့။ အဲ့ဒီပညာမွာ “ သူ႕ကိုႏိုင္လို စာနဲ႕ခို၊ လိုရာ ေဆးေဖာ္သံုးတဲ့။ “ ဆ ” ဆိုတာက ပညာရပ္စကားကို ေျပာတာ။ အဓိပၸါယ္က “ ဆပြတ္ ” တဲ့ ။ ဆပြတ္ဆိုတာ ေျခာက္ခုေျမာက္ ၿဂိဳဟ္ကို ဆိုလိုတာ။

တနဂၤေႏြသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ေသာၾကာ ” ။
ေသာၾကာသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ဗုဒၶဟူး ” ။
ဗုဒၶဟူးသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ တနလၤာ ” ။
တနလၤာသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ ၾကာသပေတး ”
ၾကာသပေတးသား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ အဂၤါ ” ။
အဂၤါ သား” ရဲ႕ “ ဆ ” ဟာ “ တနဂၤေႏြ ” ဆိုပဲ။

အဲ့ဒီေတာ့ အဲ့ဒီ “ ဆ ” ကိုခိုၿပီး ေဒၚ၀ႀကီးဆီက တိုက္ခန္းကို ဌားေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။ အင္း……. ဘယ္လို လုပ္ရပါ မလဲ။ ငါ့ဆရာက ငါ့ကို သင္ေပးဖူးတယ္။ “ပဥၶပြတ္ ” နဲ႔ ျမား ၊ ဆပြတ္နဲ႔ ဓား။ ပဥၶပြတ္ဆိုတာ ငါးခု ေျမာက္ ၿဂိဳဟ္ကို ေျပာတာ . . . . .

တနဂၤေႏြ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ၾကာသပေတး ” ။
ၾကာသပေတး ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ တနလၤာ ”
တနလၤာ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ေသာၾကာ ” ။
ေသာၾကာ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ အဂၤါ ” ။
အဂၤါ ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ စေန ”
စေန ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ ဗုဒၶဟူး” ။
ဗုဒၶဟူး ” ရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ “ တနဂၤေႏြ ” တဲ့။

အဲ့ဒီေတာ့ ေဒၚ၀ဆိုတာက ဗုဒၶဟူးသမီး။ ဗုဒၶဟူးကို ပဥၶပြတ္နဲ႔ မွ်ားရမယ္ ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ပဥၶပြတ္ဟာ တနဂၤေႏြ ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အိတ္ထဲမွာ အုန္းညြန္႕ ကေလးတစ္ခု ထည့္ၿပီး သြားရမယ္။ ဆပြတ္နဲ႕ ဓားဆိုတဲ့ စကားအရ ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္ဟာ တနလၤာဆိုေတာ့ တနလၤာေန႕ကို သြားမယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္ဟာလည္း ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္အခ်ိန္ တနလၤာအခ်ိန္ကို သြားရမယ္။ အဲ့ဒါက ဗုဒၶဟူးေန႔ရဲ႕ ညေန ၄ နာရီခြဲကေန ၆ နာရီအတြင္းျဖစ္တယ္။ ဆပြတ္ေနရာက ဗုဒၶဟူးရဲ႕ ဆပြတ္ဟာ တနလၤာ ဆိုေတာ့ အေရွ႕စူးစူးပဲ။ ေဒၚ၀ႀကီးနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ငါ ဟာ အေရွ႕စူးစူး ေနရာကထုိင္ၿပီး သူ႔ကိုစကားေျပာမယ္။

ဒီပညာက ခိုင္လံုတဲ့ ပညာပဲ။ ၿပီးရင္ ဒီပညာဟာ ငါ့ရဲ႕ သက္လံုျဖစ္တယ္ ” ကြ်ႏ္ုပ္ဟာ အထက္ပါအတိုင္း ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ တနလၤာေန႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ၌ အိတ္ထဲတြင္ အုန္းညြန္တစ္ညြန္ထည့္၍ ေဒၚ၀ႀကီးထံ သြား၍ေတြ႕၏။ ေဒၚ၀ႀကီးႏွင့္ေတြ႕၍ ထိုင္ေသာအခါ၌လည္း ကြ်ႏ္ုပ္သည္ အေရွ႕စူးစူးက ထိုင္၍ ေဒၚ၀သည္ အေနာက္ စူးစူးက ရွိေန၏။ ေဒၚ၀သည္ ကြ်ႏ္ုပ္ကို ေတြ႕လွ်င္ေတြ႕ခ်င္း “ ထူးထူးျခားျခား ဆရာေရာက္လာတယ္။ ဘာကိတ္” ဟု ေမးေလ၏။ “ က်ဳပ္ကေတာ့ ရွားမီးကိတ္ေပါ့ဗ်ာ။ လာတာကေတာ့ ကိတ္မုန္႔စားဖို႔ လာတာမဟုတ္ပါဘူး။

က်ဳပ္က စကားလည္း သိပ္ၿပီး မေျပာတတ္ဘူး။ စကားေျပာရင္လည္း ၾကာၾကာေျပာတဲ့အခါ အေမာက္မတည့္ ျဖစ္လာတတ္ တယ္။ ဒါကေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔လို လူႏုံလူအေတြဟာ အဲ့ဒီလိုျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ “ သူမ်ားလို လွ်ာမရွည္ ငေတမာ၏ ” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ တိုတိုနဲ႕လိုရင္းပဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဒၚ၀ေရ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးတို႔၊ ဘယ္လိုက ဘယ္ခ်မ္းသာဆိုတဲ့ ဆင္ေျခမ်ိဳးေတြ မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေဟာဒီအခန္းကေလးဟာ လူလည္း ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ထားတဲ့ ဥစၥာမဟုတ္လား။

ဒီအခန္း ကေလးမွာ က်ဳပ္ ေဗဒင္လကၡဏာ ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ စေပၚေတာ့ တစ္ျပားမွ မေပးႏိုင္ဘူး။ လခကေတာ့ ၁၅၀ ေမးမယ္။ မနက္ျဖန္ကို က်ဳပ္စားပြဲခံုေတြ ေရြ႕လာေတာ့မယ္ ” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ေဒၚ၀က “ မနက္ျဖန္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕ ဆရာရယ္။ ဒီအခ်ိန္ဟာ လူရွင္းတယ္။ အခုပဲ ေရြ႕လိုက္ပါလား ” ဟု ေျပာသျဖင့္ ကြ်ႏ္ုပ္လညး္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေရြ႕လိုက္ေတာ့သတည္း။

ဤ နည္းကေလးသည္ အဆန္းတၾကယ္နည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္လိုကိစၥမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ ခက္ထန္တဲ့ ေခါင္းမာတဲ့ လူနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေရးႀကံဳလို႕ ေျပာစရာရွိရင္ ဒီနည္း ကေလးကို ကြ်ႏ္ုပ္ အၿမဲတမ္းလိုလို အသံုးျပဳခဲ့ပါ သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ လြဲေခ်ာ္ခြ်တ္ယြင္းသြားသည္ဟု မရွိေသးပါ။ မိဘသေဘာမတူေသာ ခိုးေျပးၾကေသာ စံုတြဲမ်ားသည္ မိဘထံျပန္လိုေသာအါ၌ ကြ်ႏ္ုပ္ထံလာ ဤအကူအညီ ေတာင္းတတ္ပါသည္။ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ “ ပဥၶပြတ္ႏွင့္ ျမား၊ ဆပြတ္ႏွင့္ ဓား ” ဟူသည့္ ဤနည္း ကေလးႏွင့္ပင္ ၎တို႔၏ မိဘမ်ားထံသြားေရာက္ ၍ နားေဖာက္ရပါသည္။ ေအာင္ျမင္သည္ခ်ည္း သာ ျဖစ္ေလ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္အေၾကာင္းကို မသိေသာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက “ မင္းသိခၤ ” အေတာ္စြမ္းတယ္” ဟု ေျပာေလ့ရွိ ပါသည္။ အမွန္စင္စင္ ကြ်ႏ္ုပ္ မစြမ္းပါ။ အေရးႀကံဳလွ်င္ သက္လံုေကာင္းေစဆိုေသာ စကားအတိုင္း ကြ်ႏ္ုပ္၌ နည္းေကာင္း ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏ ။ ဤနည္းကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္သံုးပါ။ ဤနည္းမွာ မ်ားစြာခက္ေသာနည္း မဟုတ္ပါ။ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ဇယားကေလးကို သံုးမိနစ္ေလာက္ ဖတ္ရႈေလ့လာလိုက္လွ်င္ မုခ် တတ္ကြ်မ္း သြားပါလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ တတ္ကြ်မ္း သြားၿပီးဆိုလွ်င္ ထိုနည္းကေလးသည္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၌ သင့္ဘ၀အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ အရာကေလးတစ္ခု မုခ် ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ သင္သည္ ကြ်ႏ္ုပ္အား မုခ်ေက်းဇူးတင္ေပလိမ့္မည္။

သေဗၺ သတၱာ ကမၼႆကာ
မင္းသိခၤ

မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ တူတဲ့ သူငယ္ခ်င္း(မင္းသိခၤ)

ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ ႀကိဳးစာအားထုပ္ေနသူမ်ား အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစခ်င္းငွာ ေဖာ္ျပပါသည္။

အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္(၁၀)တန္းေက်ာင္းသားပဲ ရွိေသးတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမွာ မတက္ဘဲ အလြတ္ပညာသင္ ေက်ာင္းမွာ သြားတက္တယ္။ အဲဒီ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းက ရန္ကုန္မွာ ျမင္းပြဲေတြ ဘာေတြလုပ္တဲ့ ျမင္းကြင္းနားမွာ ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ အတူတက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ အုန္းျမင့္ ဆိုတဲ့ အေကာင္က ေတာ္ေတာ္ခ်ာတဲ့ေကာင္။ စာမလိုက္ႏိုင္ရွာဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က စာမက်ိဳးစားဘူး။ ျမေသြးကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ေက်ာင္းကို မွန္မွန္မတက္ဘူး။ သူ႕ရဲ့ လြယ္အိပ္မွာလဲ ေက်ာင္းစာအုပ္ကို မရွိဘူး။ ျမင္းတစ္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ လြယ္အိပ္ကို ေဖာင္းေနတာ။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားကနဲ႔ ကို မတူဘူး။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ျမင္းသမားေတြထိုင္တဲ့ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ျမင္းစာအုပ္ေတြနဲ႔ လာမယ့္အပတ္ ဘယ္ျမင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ တါက္ေနေတာ့တာပဲ။ ျမေသြးအေနနဲ႔ ေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒီေကာင္ျမင္းႏိုင္လာရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္ကို လာေခၚၿပီး ထမင္းေကြ်းတယ္။ ဘိုင္စကုတ္ျပတယ္။ အက်ႌေတြ ဘာေတြ ခ်ဳပ္ေပးတယ္။ လံုခ်ဥ္ေတြလည္း ၀ယ္ေပးတယ္။ ျမေသြးအေနနဲ႔ ေနာက္တစ္ခု ေကာင္းတာရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ျမင္း႐ႈံးရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီလာၿပီး ဒုကၡမေပးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အုန္းျမင့္က ျမင္းပြဲေန႔ဆိုရင္ ျမေသြးႏိုင္ပါေစလို႔ အလိုလို ဆုေတာင္းမိရက္သား ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ၿပီးေတာ ျမေသြးဆိုတဲ့ ေကာင္က တစ္လမွာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္ရက္တည္းတက္တာ။ ေက်ာင္းလခေပးတဲ့ေန႔မွာ တစ္ရက္တက္တယ္။ (၁၅)ရက္ေန႔မွာ တစ္ရက္တက္တယ္။ (၁၅)ရက္ေန႔ တစ္ရက္တက္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကို ပိုက္ဆံေပးဘို႔ တက္တာ။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔အတြက္ မွန္စုစာအုပ္ေတြ ကူးေပးရတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူက လခရွင္းတဲ့ သေဘာပဲ။ (၁၅)ရက္အတါက္ ငါးက်ပ္ေပးတယ္။ က်န္ဆယ့္ငါးရက္ အတြက္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းလခေပးတဲ့ေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုပါ ေရာၿပီးေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ျမေသြးဆီက တစ္လတစ္ဆယ္ရတယ္။

စာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုလပဲ လိုတဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတ္က ျမေသြးကို “ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ သံုလပဲလိုေတာ့တယ္ ကိုယ္လူေရ ေက်ာင္းေလးဘာေလး လာတက္ဦး ” လို႔ သတိေပးတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဒီေကာင္က ဘာျပန္ေျပာသ လဲဆိုေတာ့...

“ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း... ငါ့ကို မဆံုးမပါနဲ႔။ ငါမုန္းတဲ့အရာထဲမွာ အဆံုးအမဆိုတဲ့ အရာပါတယ္ကြ။ ငါခ်စ္တဲ့ အရာကေတာ့ ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးျခင္းပဲ။ ငါ့ကို ခ်စ္ရင္ ငါလုပ္တဲ့အရာဟာ ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း ငါ့ကို ေျမႇာက္ေပးပါ။ ငါ့ကို မဆံုးမပါနဲ႔ ”

“ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္ဆိုးသြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ့္ ေစတနာကို အသိအမွတ္ ျပဳဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပဲ ေနပါ့မလား။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ ကြ်န္ေတာ္က ...

“ (၁၀)တန္း မေအာင္ရင္ မင္းအေနနဲ႔ ေခြးျဖစ္သြားမယ္၊ အဲဒါကို ငါ့က စိုးရိမ္လို႔ ေျပာတာ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ေဒါနဲ႔ ေမာနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက ထိပ္ထိပ္ျပာျပနဲ႔..“ ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ထြန္း ၊ ငရဲႀကီးလိမ့္ မယ္။ အဲလို မေျပာနဲ႔။ (၁၀)တန္း မေအာင္လို႔ ေခြးျဖစ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ မင္းအဖိုးလည္း ဆယ္တန္းမေအာင္ပါဘူး။ ငါ့ဘႀကီးလည္း ဆယ္တန္းမေေအာင္ဘူ။ မင္းေျပာသလို မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ လူႀကီးသူမေတြကို မေစာ္ကားပါနဲ႔ကြာ။ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္။ အင္း ခုမွ သတိရတယ္။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးေတာင္ ဆယ္တန္းမေအာင္ဘူး ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ေျပာတယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ျမေသြး။ လူလည္ မလုပ္နဲ႔။ အဲဒီ လူေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ မင္းကို ေျပာတာ။ အဲဒီလူေတြက ဆယ္တန္းမေအာင္ရင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူူး.။ မင္းတို႔ ငါတို႔ကေတာ့ ဆယ္တန္း မေအာင္ရင္ ေခြးျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ (၁၀)တန္း ေျဖတဲ့ အခ်ိန္ ေရာက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး ၾကည့္ျမင္တိုင္က ေအဘီအမ္ေက်ာင္းမွာ သြားေျဖရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ခံုနံပါတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က (၈၈၄၈) ။ အုန္းျမင့္ ခံုနံပါတ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ျမေသြး ခံုနံပါတ္ကေတာ့ (၉၀၀၀)ေက်ာ္မွာ။ အတိတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ ဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္ကိုေတြ႕ေတာ့...

“ (၁၀)တန္း ေအာင္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က (၁၀)တန္း မေအာင္ရင္ ေခြးျဖစ္မယ္ေျပာလို႔ ငါက ေခြးျဖစ္မွာ ေၾကာက္လို႔ လာၿပီး ေျဖတာ။ ” လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကို ရိရိတိတိ လာေျပာေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ဆိုးၿပီး “ ေဟ့ေကာင္ လူယုတ္မာ၊ မင္းအတြက္ ငါက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ။ မင္း ငါ့ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ မေျပာနဲ႔။ မင္းပါးစပ္ထဲက သြားေတြ ေအာက္ျပဳတ္က်သြားလို႔ တစ္ေခ်ာင္းဆီ ေကာက္ေနရမယ္” လို႔ ႀကိမ္းလို္က္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဆိုးသြားမွန္း ဒီေကာင္က သိတယ္။

“ မင္း ငါ့ကို တကယ္ စိတ္ဆိုးသြား သလား။ မဆိုးပါနဲ႔ကြာ။ ငါက က်ီစားတာပါ။ ” ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ေဒါက္ကနဲ႔ ေခါက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေကာင္က “ လူတစ္ဖက္သားက ကိုယိ့ကို ေနာက္ရင္ ျပန္ၿပီး ေနာက္ရတယ္ကြ။ က်ီစားရင္ ျပန္ၿပီး က်ီစားရတယ္။ ေနာက္မွန္းမသိ ၊ က်ီစားမွန္းမသိ စိတ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္မ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကီးပြားဘူး။ မွတ္ထား ငတံုးေလးရဲ့ ” ဟု ေျပာၿပီး သူေျဖရမယ့္ အခန္းဘက္ကို ထါက္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ပါးစပ္က ပြစိပြစိနဲ႔ ဆဲၿပီးေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကို ေဘးနားမွာရွိတဲ့ အုန္းျမင့္က...

“ျမေသြးေရ... မင္းကို ဆဲေနတယ္ကြ ” လို႔ လွမ္းၿပီး ေအာ္ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ျမေသြးက လွည့္ၿပီး ... “ ငါသိပါတယ္။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဆဲေနတယ္ဆိုတာ ။ ဘယ္လုိ ဆဲေနသလဲဆိုတာေတာင္ သိေသးတယ္။ လဒထိပ္နီနဲ႔ ေမ်ာက္ေမာင္းမ စပ္ၿပီးေမြးတဲ့ ေကာင္စား လို႔ ငါ့ကို ဆဲေနမွာကြ။ လို႔ ျမေသြးက ျပန္ၿပီး ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ရယ္ေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကြ်န္တာ္ ဒိေကာင္ကို ဆဲတာ အဲဒီအတိုင္း ဆဲေနတာ။

အဲဒီလိုနဲ႔ စာေမးပြဲေျဖၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေျဖၿပီးႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ မေအာင္ဘူး။ အုန္းျမင္လဲ မေအာင္ဘူး။ ေက်ာင္းမတက္တဲ့ ျမေသြးက စြတ္ရြတ္ၿပီး ေအာင္သြားတယ္။

ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။

လိုအင္ျပည့္ရာ-ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာ

လူသားတိုင္း လူသားတိုင္း၏ ကိုယ္ခႏၶာတြင္ ပထ၀ီ အာေပါ ေတေဇာ ၀ါေယာဟု ဆိုအပ္ေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ျဖင့္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးျဖင့္ ဖြဲ႔စည္း တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္၏။ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို ခြဲျခမ္း စိတ္ျဖာ၍ ၾကည့္မည္ဆိုပါက မည္မွ်ပင္ အေခၚအေ၀ၚ မ်ားျပားစြာ ရွိေနပါေစ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ဒာတ္ႀကီးေလးပါးကိုေတာ့ လူတိုင္းလဲ သိၿပီးသားပင္ ျဖစ္၏။ လူတိုင္းလည္း ၾကားဖူးၾကတာ မ်ား၏။ ထိုဓာတ္ႀကီး ေလး ပါးကို အေသးစိပ္ ေျပာျပရမည္ဆိုလွ်င္ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးကို ေအာက္ပါအတိုင္း ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ လိုက္၏။

ပထ၀ီဓာတ္-(၂၀) ရွိတယ္။
အာေပါဓာတ္က-(၁၂)ပါးရွိတယ္။
ေတေဇာဓာတ္က အပါး(၄)ပါးရွိတယ္။
၀ါေယာဓာတ္က အပါး (၆)ပါး ရွိတယ္။

ပထ၀ီ(ေျမဓာတ္) ၂၀ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) ဆံပင္။ (၂) အေမႊး။ (၃) ေျခသည္း၊လက္သည္း။ (၄) သြား။ (၅) အေရ။ (၆) အသား။ (၇) အေၾကာ။ (၈) အ႐ိုး။(၉) ခ်ဥၤဆီ။ (၁၀) ႏွလံုး။(၁၂) အသည္း။ (၁၃) အေျမႇး။ (၁၄) အဖ်ဥ္း။ (၁၅) အဆုတ္။ (၁၆) အူမ။ (၁၇) အူသိမ္။ (၁၈) အစာသစ္။ (၁၉) အစာေဟာင္း။ (၂၀) ဦးေႏွာက္ အားလံုးေပါင္း ပထ၀ီဓာတ္(၂၀)ရွီတယ္။

အာေပါဓာတ္ (ေရ) ၁၂ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) သည္းေျခ။ (၂) သလိပ္။ (၃) ျပည္။ (၄) ေသြး။ (၅) ေခြ်း။ (၆) အဆီ။ (၇) မ်က္ရည္။ (၈) ဆီၾကည္။ (၉) တံေတြး။ (၁၀) ႏွပ္။ (၁၁) အေစး။ (၁၂) က်င္ငယ္ဆိုၿပီး အာေပါဓာတ(၁၂)ပါး ရွိတယ္။

ေတေဇာဓာတ္(မီးဓာတ္) ၄-ပါးဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) သႏၲပၸနေတေဇာ၊ ပူသလိုလို ေအးသလိုလိုျဖစ္တာ။ (၂) ဒဟေတေဇာ ၊ အလြန္ပူတာ။ (၃) ဇိရဏေတေဇာ ၊ အိုမင္းရင့္ေရာ္ေစတာ။ (၄) ပါစကေတေဇာ၊ က်က္သြားေစတာ ဆိုၿပီး ေတေဇာဓာတ္( ၄)ပါးရွိတယ္။

၀ါေယာဓာတ္(ေလ) ၆ပါး ဆိုတာက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့......

(၁) ထြက္သက္ေလ။ (၂) ၀င္သက္ေလ။ (၃) အထက္ကိုဆန္တဲ့ေလ။ (၄) ေအာက္ကိုစုန္တဲ့ေလ။ (၅) တစ္ကိုလံုး ကိန္းတဲ့ေလ။ (၆ )အူအတြင္းမွာ တည္တဲ့ေလ ဆိုၿပီး ၀ါေယာဓာတ္က (၆)ပါးရွိတယ္။

အဲဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီဓာတ္ေလးပါးထဲက တစ္ပါးပါး ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ သြားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူဟာလဲ ဓာတ္ပ်က္သြားၿပီး သူနဲ႔ ပါတ္သက္တာေတြ အကုန္လံုး ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ေျပာရင္ ဟာမိုနီ ပ်က္သြားတာေပါ့။ တစ္ခုထဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္သြားတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အကုန္လံုး အဆင္မေျပေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။ က်န္းမာေရး လူမႈ႕ေရး စီးပြားေရး အိမ္ေထာင္ေရး အကုန္လံုး ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္တာ။

က်န္းမာေရးေတြ ညံ့လာတယ္။ ေရာဂါေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်လာတယ္။ အလိုလိုေနရင္း မေပ်ာ္မရႊင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေလာကႀကိးကို မေက်မနပ္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္တခုၿပီး တစ္ခု အဆင္မေျပျဖစ္လာတာေပါ့။ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ အဆင္မေျပျဖစ္လာမယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာမယ္။ စီးပြားေရးေတြလဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္လာပါတယ္။

အဲဒီလို ညံ့လာရင္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာ ေခ်တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာက လူေတြရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ဓာတ္သဘာ၀ေတြကို မွ်တေကာင္းမြန္ေစၿပီး အရာရာကို အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ေစပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လူသားေတြရဲ့ ဘ၀ေနထိုင္မႈ႕ မနက္ျဖန္တိုင္းကိုလည္း ေပွ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစတယ္။

ေနာက္ၿပီး အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ ေန႔စဥ္ လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တိုးတက္ေအာင္ျမင္ေစပါတယ္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တိုးတက္ေစတယ္။ ေျပာစကားဆိုစကားကို ေအာင္ျမင္ေစတယ္။ စိတ္ႏွလံုး ခ်မ္းေျမ့ေပွ်ာ္ရႊင္စေတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယၾတာေခ်ျခင္းကို ၀ါသနာပါ ယံုၾကည္ၾကသူမ်ားအေနႏွင့္ မိမိတို႔ မိသားစု စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား ေအာင္ျမင္ေစရန္အတြက္ ဤဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာကို မၾကာခဏ ေဆာင္ရြက္ေပး ႏိုင္ပါေၾကာင္း ေစတနာေကာင္းျဖင့္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ယၾတာအမည္

ဓာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာႀကီး။

လုပ္ရမည့္ေန႔.

အိမ္ေထာင္ဦးစီး၏ ေမြးေန႔နံက္ (၄း၀၀)

ျပင္ဆင္ပံု.......

ခံုတစ္လံုးေပၚမွာ စာပြဲခင္း ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ခင္းရမယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ ခံုေပၚမွာ ေအာက္ပါ ပစၥည္းေတြ ျပင္ဆင္ထားရမယ္။
+ ပထ၀ီဓာတ္၂၀-အတြက္ - ႏို႔ထမင္း ပုဂံ (၂၀)။
+ေတေဇာဓာတ္ေလးပါးအတြက္- ဖေယာင္းတိုင္ (၄)တိုင္။
+အာေပါဓာတ္ဆယ့္ႏွစ္ပါးအတြက္- ေရ(၁၂)ခြက္။
+၀ါေယာဓာတ္ေျခာက္ပါးအတြက္- ယပ္ (၆)လက္။

ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပံု.....

ဖေယာင္းတိုင္ ေလးတိုင္ကို ထြန္းပါ။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္ဘုရားနဲ႔ ရဟႏၲာ အရွင္သူျမတ္ေတြကို ပင္ဖိတ္ေလွ်ာက္ ထားပါ။ ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးဆြမ္းကို ႐ိုေသစြာ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါ။ ေနာက္ မိမိတို႔ မိသားစု ျဖစ္ခ်င္တာေတါကို ထိုင္ၿပီး က်က်နန ဆုေတာင္းပါ။ ဖေယာင္းတိုင္ မီးညိမ္းရင္ စြန္႔လို႔ရပါၿပီ။

စြန္႔ရန္........



စြန္႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအတိုင္းစြန္႔လို႔ မရဘူး။ စာရြက္ အျဖဴတစ္ရြက္ေပၚမွာ ႀကီးေလးႀကီးစမကို ေအာက္ပါအ တိုင္း ေရးပါ။ ၿပီးရင္ မိမိ၏ အိမ္ေရွ႕ ေျပာင္ေျပာင္တြင္ ႀကီးေလးႀကီးေရးထားေသာ စာရြက္ေပၚတြင္ စြန္႔ရမည္။ စြန္႔ေသာအခါတြင္ ေရ ၁၂-ခြက္ကိုလည္း ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ေလာင္းခ်ၿပီး စြန္႔ရမည္။ ယပ္ ၆-ေခ်ာင္းကိုလည္း ေဘးတြင္ စိုက္ထားရမည္။ ၿပီးရင္ မီးမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေလမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေျမမွာက်က္စားေသာ သတၱ၀ါ၊ ေရမွာ က်က္စားေသာ သတၱ၀ါမ်ား အားလံုး ၀လင္ေအာင္ သံုးေဆာင္ၿပီး လိုရာအရပ္ကို သြားၾကပါ။ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ မိသားစုကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါလို႔ ရြတ္ဆို၍ စြန္႔၇မည္။

မွတ္ခ်က္။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ာ....
ဤဒာတ္ႀကီးေလးပါးယၾတာကို ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ ဆရာသခင္ျဖစ္ေသာ အဘမင္းသိခၤသည္ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႔ မရမ္းတလင္း ယၾတာေျမတြင္ အပတ္စဥ္ အဂၤါေန႔ည ဗုဒၶဟူးေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ အၿမဲမျပတ္ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုဓာတ္ႀကီးေလးပါး ယၾတာပြဲသို႔ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ (၇)ရက္သားသမီးမ်ား (၅၀၀)မွ (၁၀၀၀)ထိ အပတ္စဥ္ လာေရာက္ဤ ယၾတာေခ်ၾကပါသည္။

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၅)

ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း (၁) (၂) (၃) (၄)

သိဒၶိဓာတ္ႏွင့္ေမတၱာဓာတ္

သိဒၶိဓာတ္ တည္ေနရာရယ္၊ သိဒၶိဓာတ္ရဲ့ စြမ္းအားရယ္ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီ သိဒၶိဓာတ္ကို ထက္ျမက္သထက္ ထက္ျမက္ေအာင္ သိဒၶိဓာတ္ႀကီးဟာ ရင့္က်က္ထက္ျမက္လာေအာင္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့ဟာကို ေျပာျပမယ္။ သိဒၶိဓာတ္မွာ အရွိန္ရွိတယ္။

ႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ကလည္း သိဒၶိရွိတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း သိဒၶိရွိတယ္။ ဒီေတာ့ သိဒၶိဓာတ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးတဲ့ ဓာတ္က ငယ္တဲ့ ဓာတ္ကို ႏုိင္စၿမဲပဲ။ အရွိန္ဓာတ္၊ အရွိန္ႀကီးတာ ၊ အရွိန္ေသးတာ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သိဒၶိျခင္း တူတယ္ဆိုေပမယ့္ အရွိန္ခ်င္း မတူႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ သိဒၶိအဆင့္နိမ့္တဲ့လူ၊ ျမင့္တဲ့ လူဆိုတာ ရွိေနတာပဲ။

အဲဒီေတာ့ သေဘာတစ္ခု ေပါက္ရမွာကေတာ့ သိဒၶိဓာတ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ သိဒၶိရတာခ်ဥ္း အတူတူပဲလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ အဲဒီေတာ့ သိဒၶိဓာတ္ဟာ အဆင့္ေတြရွိတယ္။ ႀကီးတဲ့ ဓာတ္ဟာ ငယ္တဲ့ ဓာတ္ကို အားျပဳလို႔ ရတယ္။ ေနာက္ ငယ္တဲ့ဓာတ္ကို နိုင္လို႔ရတယ္။

အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ ဒီကေန ေ၀ဒနာသိဒၶိတန္ခိုးေတြ ေစလြတ္တယ္။ ဘာလုပ္ေပး၊ ငါ့ဆီကို လာခဲ့။ ငါ့ဆီက ယူသြားတဲ့ ေငြ ျပန္လာပို႔။ ဟို ခိုင္းတဲ့ လူဟာ အဲဒါ ကိုယ့္ထက္ သိဒၶိဓာတ္ ငယ္မွရမယ္။ ငယ္မွ ရမယ္။ ကိုယ္က သိဒၶိဓာတ္ ႀကီးမွ ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ႀကီးေအာင္ ရင့္က်က္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာ ပထမ နားလည္ထားရမယ္။

သိဒၶိဓာတ္ကို ရင္က်က္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အျမင့္ဆံုး သိဒၶိဓာတ္ဟာ ေမတၱာဓာတ္ပဲ။ ေမတၱာဓာတ္ႀကီးဟာ သိဒၶိဓာတ္ႀကီး ျဖစ္တယ္။ ေ၀ဒနာဓာတ္မွာလည္းပဲ ေမတၱာဓာတ္ဟာ ေ၀ဒနာဓာတ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီ ေမတၱာဓာတ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ သိဒၶိကို ထက္ျမက္ေစတဲ့ ဓာတ္မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပထမဦးဆံုး ခ်ိန္မွတ္ယူရတယ္။

ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္မ်ား ျပည့္လႊမ္းေနတဲ့ လူျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခံယူရတယ္။ ေမတၱာဓာတ္ေတြနဲ႔ အျပည့္ျဖစ္ေနရမယ္။ အဲဒီေမတၱာဓာတ္ေၾကာင့္ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔ဟာ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုေတြ႕တာနဲ႔ သိုမဟုတ္ ငါက ေတာင့္တတာနဲ႔ သူတို႔ဟာ ေစာင့္ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ေမတၱာဓာတ္ရဲ့ ႀကီးမားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ လည္း ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔ မေနာအိမ္မွာ ခံယူရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္ေတြ ေမတၱာဓာတ္ ျပည့္၀တဲ့ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေမတၱာဓာတ္ျပည့္၀တဲ့ လူေတြဟာ ငါ့ရဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္လို႔ အာ႐ံုျပဳရမယ္။ အဲဒါ ဘယ္လို အာ႐ံုျပဳရမလဲ။

တစ္ေန႔က္ို တစ္ခါ အာ႐ံုျပဳ၇မယ္။ တစ္ေန႔ကို တစ္ခါ အာ႐ံုျပဳရမယ္ ဆိုေတာ့ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ျဖစ္ေစ ၊ ထိုင္လို႔ျဖစ္ေစ ၊ ဒါေပမယ့္ ၀မ္းဗိုက္ထဲမွာ အဆာထုပ္ၿပီးမွ လုပ္ရမယ္။ အဲဒါ ဆယ္မိနစ္ပါပဲ။ အခုန က်င့္စဥ္အတိုင္း ဆယ္မိနစ္။ ထိုင္၍ျဖစ္ေစ ၊ထ၍ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ရဲ့ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြကို ေလွ်ာၿပီးေတာ့ အဲဒါ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အဲဒါကို စိတ္ကူးၿပီးေတာ့ ၊ ခံယူၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ခုနတုန္းကလို ၀စီကံမႈ႔ေပါ့ေနာ္။ အဲဒါလည္း ေျပာေနရမယ္။ လက္ကလည္း လႈပ္ရမ္းၿပီးေတာ့ ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ။ ငါ ေမတၱာကို အလိုရွိတယ္။ ေနာ္ ... ငါဟာ ေမတၱာဓာတ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေမတၱာဓာတ္ကို အလိုရွိတဲ့အတြက္ ေမတၱာဓာတ္ကို အလိုရွိၾကကုန္ေသာ လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱ၀ါတို႔ဟာ ကူညီၾကတယ္။ ငါကလည္း ေမတၱာဓာတ္ ေတြ ျပည့္၀ေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ငါ့ကို ေတြ႕တာနဲ႔ သူတို႔လဲ မိတ္ေဆြ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလို အလိုေတြ ဆႏၵေတြ ေဖာ္စပ္ရမယ္။ ဒါ ဆယ္မိနစ္ပဲ။

ဘယ္အခ်ိန္ လုပ္ရမယ္လို႔ မေျပာဘူး။ ဘယ္လို စကားလံုးမ်ိဳးေတြနဲ႔ လုပ္ပါ ။ ဘာေတြ ရြတ္ပါဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ပညာ စာအုပ္ေတြလို ၀ါက်ေတြနဲ႔ အလီလီ ဖြဲ႕ဆိုထားတဲ့ စာေတြ ဒီမွာ မေျပာတာ တမင္တကာ လြတ္လြတ္လတ္လတ္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ပါ။ ငါသည္ ဘယ္ေန႔ကို ဘယ္လို ၊ အဲလို ဟာမ်ိဳးေတြ မေျပာဘူး။ ေျပာလို႔ ရတယ္၊ ေျပာရင္ ေဘာင္ျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔။ ေနာ္... ေဘာင္ဆိုရင္ ဘယ္ေဘာင္မွ မေကာင္းဘူး။ ဒါၾကာင့္မို႔လို႔ ေဘာင္လြတ္၊ ကိုယ့္ဟာကို ထည့္ခ်င္တဲ့စကားလံုးကို ထည့္ပါ။

အဲဒီ စကားလံုးနဲ႔ ေလ့က်င့္ေနရင္ အဲဒီစကားလံဳးဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို မ႐ိုက္ခတ္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ကို မထိခိုက္ဘူးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္စကားလံုး ေရြးလုပ္ပါ။ ရြတ္ေနရင္းနဲ႔ အဲဒီ စကားလံုးဟာ ႐ိုးလာၿပီဆိုရင္ အသစ္ဆန္း ထြင္ၿပီးေတာ့ ရြတ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လိုပဲ ရြတ္ရြတ္၊ ကုလားလိုပဲ ရြတ္ရြတ္ ၊ တ႐ုပ္လိုပဲ ရြတ္ရြတ္၊ ပါဠိလို ရြတ္ရြတ္ ၊ ျမန္မာလို ရြတ္ရြတ္ ၊ ကိုယ့္ရဲ့ မေနာအိမ္ကို လႈပ္ရွားေစတဲ့ စာလံုးေတြ ေရြးၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီက စာေၾကာင္းေတြ ျဖဳတ္ၿပီး ေပးထားတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီလို လုပ္ရမယ္။ ေမတၱာဓာတ္။

အဲဒီေတာ့ .. ေမတၱာဓာတ္မွာက စာလံုးေတြက အေရးမႀကီးဘူး။ စကားလံုးေတြ တိုတိုနဲ႔ ကိုယ့္ႏွလံုးသား ကိုယ္မေနာအိမ္ကို ထိခိုက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒါ ငါးမိနစ္ထက္ မနည္း၊ ဆယ္မိနစ္ထက္ မမ်ား။ ရြတ္ေပးရမယ္။ ထိမိမဲ့ စကားလံုးေတြ ကိုယ့္မေနာအိမ္က လက္ခံမယ့္ စကားလံုးေတြကိုလည္း ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ေျပာၿပီးၿပီ။ အဲဒီလို ရြတ္ရင္းနဲ႔ အ၀တ္အစား အေနအထိုင္ အေျပာအဆို အဲဒါေတြဟာ အမ်ားလက္ခံႏိုင္တဲံ အဆင့္အထိ ေနရမယ္။ အလြန္ပဲ ငါဟာ က်င့္စဥ္တစ္ခုကို က်င့္ေနတဲ့ ဆိုတဲ့ ၊ ငါ စုတ္စုတ္ ျပတ္ျပတ္ေနမယ္ ၊ ငါ ျဖစ္သလို ေနမယ္ ၊ အဲလို မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ တင့္တယ္ေအာင္ ေနရမယ္။

အ၀တ္အစား အေနအထိုင္ အေျပာအဆို အဲဒါေတြဟာ အမ်ားနဲ႔ မဆန္႔က်င္ဘဲနဲ႔ တင့္တင့္တယ္တယ္ျဖစ္ေအာင္ ေနၿပီးေတာ့ အဲဒီ ေမတၱာဓာတ္ကို ရင့္သည္ထက္ ရင့္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ေမတၱာဓာတ္ကို လုပ္ေနရင္း ကေနၿပီးေတာ့ ခြ်တ္ေခ်ာ္လာမယ္လို႔ ထင္ရင္ ပထမ ဒုတိယ အေၾကာင္းအရာမွာ ေျပာတဲ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္း ကို ျပန္သတိရၿပီးေတာ့ စိတ္လမ္းေျပာင္းနည္းကိုလည္း သံုးပါ။ ေန႔စဥ္ သံုးပါ။

အဲဒီေတာ့ ေမတၱာလို႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အခါမွာ ေမတၱာကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ ၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့လူကို ေမတၱာထားတာဟာ ေမတၱာဆိုတဲ့ အစား ၾကည္ညိုတယ္ဆိုတဲ့ စာလံုး သံုးထားတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ တန္းတူ လူကိုေတာ့ ေမတၱာအစား ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့။ ကိုယ္ေအာက္နိမ့္တဲ့ လူကိုေတာ့ ညႇာတာတယ္၊ သနားတယ္ေပါ့။ အဲဒါ ေမတၱာရဲ့ အျခားေသာ စကားေတြခ်ဥ္းပါပဲ။

အဲဒီေတာ့ ေမတၱာရဲ့ အျခားေသာစကားေတြမွာ အမ်ားကိုလည္း ျဖန္႔ပို႔မယ္။ သတၱ၀ါ အနႏၱကိုလည္း ျဖန္႔ပို႔မယ္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲကိုလည္း လိုအပ္ရင္ပို႔မယ္။ ေနာက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ အခုနတုန္းကလို ေမတၱာတံုးႀကီး။ ငါဟာ ေမတၱာနဲ႔ ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ လူႀကီးဆိုတာကို အၿမဲတမ္း ခံယူေနဖို႔ လိုပါတယ္။ အဲဒါကို နာရီနဲ႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေတာ့ ငါးမိနစ္ကေန ဆယ္မိနစ္အတြင္း သိဒၶိဓာတ္ေတြ ထက္ျမက္ရင္သန္ေစဖို႔ အတြက္ ေမတၱာကို ႏိႈးဆြပါလို႔ ဒီအခန္းက႑မွာ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကီေရးရာ စိတ္ပညာေလ့က်င့္ခန္းေတြပါ။ ဘာသာေရး ႐ႈ႕ေဒါင့္က ၾကည့္ဖို႔ မလိုပါဘူး။

မဟာဂႏၶာရီစခန္းမွ
မင္းသိခၤ(၁၉၉၉-ဧပရာယ္လ-၅ရက္)
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္၊ ေမွာ္ဘီစခန္း

ဂုဏ္တံတိုင္းႀကီးေတြ ျခားေနတယ္...

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က အခါမဟုတ္ပါပဲ တစ္ဖြဲဖြဲ ရြာေနတဲ့ မိုးေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္သည္ သြားေနက် ေဘာလံုးကြင္းေဘး က လဘက္ရည္ဆိုင္ကိုေတာင္ မသြားဘဲ မိမိ အခန္းတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္လွ်က္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္လွ်က္ ရွိ၏။ အခ်ိန္အားျဖင့္ နံက္ (၈)နာရီ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ေဗဒင္လကၡဏာ ေဟာခန္းအတြင္းသို႔ အသက္အားျဖင့္ (၂၈)ႏွစ္ခန္႔ ရွိေသာ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးသည္ တံခါးေခါက္၍ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ပံုပန္းသက်ပ႑ာန္ကို ေျပာျပရလွ်င္ သူမ၏ ႐ုပ္ရည္မွာ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳမွ်သာ ျဖစ္ေလ၏။ သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ႏြမ္းလ်လွ်က္ ရွိေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ ထူျခားသည္ကား ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္၏ မဲွ႔ႏွင့္ အလားတူ မဲွ႔တစ္လံုးသည္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ရွိေနေလ၏။

သူမ၏ မ်က္ႏွာသည္ ညွိဳးႏြမ္းေန၏။ သူမ၏ ေဗဒင္ေမးခ်င္လို႔ပါ ဆရာဟူေသာအသံသည္လဲ ေခ်ာက္ေသြ႕ လွ်က္ ရွိ၏။ သူမ၏ အမူအရာကို အကဲ ခတ္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ သူမ၏ ျပဳမူလႈပ္ရွားမႈ႕မ်ားသည္ ခံစားခ်က္ ကင္မဲ့လွ်က္ သံပတ္ေပးထားေသာ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလ၏။ သူမ၏ အမည္မွာ မုိးစႏၵာဟု ေျပာျပေလ၏။ ကြ်ႏိ္ုပ္သည္ ၎မိုးစႏၵာအား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္လိုက္ၿပီးလွ်င္ “ ေျပာပါ မိန္းကေလး၊ ကြ်န္ုပ္ ဘာကူညီေပးရမလဲ”ဟု ကြ်န္ုပ္က စတင္၍ ေမးလိုက္ေလလွ်င္ မိုးစႏၵာက ကြ်ႏ္ုပ္အား ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပေလေတာ့၏။

ဒီလိုပါဆရာရယ္ ၊ ကြ်န္မက ပ်ဥ္းမနား(အခု)ေနျပည္ေတာ္ဇာတိပါ။ ၿမိဳပမက် ေတာမက်တဲ့ ေနရာေလးတစ္ခု ကေပါ့။ မိဘေတြကေတာ့ စတိုးဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားပါတယ္။ သိပ္အခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ မိသားစု စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ အဆင့္ေတာ့ ရွိပါတယ္ဆရာ။ ကြ်န္မက မိသားစုထဲမွာ အႀကီဆံုး သမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက ပညာေရးပါရမွ မပါဘူး ထင္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို (ခ) အဆင့္နဲ႔ ေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။

အိမ္အလုပ္ေတြကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ကြ်န္မရဲ့ အငယ္ေလးေတြရဲ့ ဘ၀ကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရင္းနဲ႔ပဲ ကြ်န္မ ဘ၀ကို ညေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာ။ ကြ်န္မ သက္ (၂၄) ေလာက္ထိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ခဲ့ပါဘူး ။ ပံုမွန္အတိုင္းေလးပါပဲ။ စားစားေသာက္ေသာက္ သြားသြားလာလာ ပါပဲ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္မ ဘ၀ ကံစိုးမိုးေမွာင္က်မဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဥကၠာဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကြ်န္မ ဘ၀ထဲကို စတင္ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ေန႔က စတာပါပဲ။

သူ႔နာမည္က ဥကၠာတဲ့။ အစိုးရ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဗိုလ္မွဴး တစ္ေယာက္ ဆိုပါေတာ့။ ဗိုလ္မွဴးလိုသာ ေျပာရတာ သူ႔အသက္က ကြ်န္မနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဒီအက္ေအ ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ပါ။ သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ေတြခုန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။

ဒီေနရာမွာ ကြ်န္မရဲ့ ခ်စ္သူ ကိုဥကၠာအေၾကာင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ သူဟာ စိတ္သေဘာထား အရမ္းေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ဆရာရယ္။ ၿပီးေတာ့ သူရဲ့ ပံုက ေယာက်္ား ပီသတယ္။ စကားေျပာလဲ ေကာင္းတယ္ဆရာ။ ကြ်န္မကိုလဲ သိပ္ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ကြ်န္မအေပၚမွာလဲ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ စစ္သားသာ ဆိုတာဆရာ။ သူ႔ရဲ့ ႏွလံုးသားေလးက အရမ္း ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘုရား တရားလဲ ကိုင္း႐ိႈင္းတယ္။ အဲဒီ သူနဲ႔ ကြ်န္မ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေလးဟာ ေအးေအးေဆးပါပဲ။

အဲဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္လာခဲ့ရာကေန တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မရဲ့ စတိုးဆိုင္ေလး ေရွ႕ကို ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကားေပၚကေန အသက္(၄၀)ေက်ာ္ေလာက္ အမ်ိဳးသီးတစ္ ဦးနဲ႔ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးဆင္းလာတယ္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က ကြ်န္မကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး မိုးစႏၵာဆိုတာ သူပဲ အန္တီဟု ေျပာေနတာ ျမင္ရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီ အန္တီက ကြ်န္မကို လာၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီ ရန္ေတြ႕ၿပီး သူ႕သားနဲ႔ လံုး၀ မပါတ္သက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာလဲ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးမ်ိဳး အေႏွာက္အယွက္ ေပးၾကတယ္။ ၾကာေတာ့လဲ ကြ်န္မလဲ ရွက္တာနဲ႔ ၿမိဳ႔မွာ မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ကြ်န္မ အကို ၀မ္းကြဲေတြရွိတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ထြက္လာတာပါပဲ ဆ၇ာရယ္။ ကြ်န္မ ဘ၀ကေတာ့ ဒါပါပဲဟု ေျပာျပေလေတာ့၏။

ထို႔ေနာက္ ၎အမ်ိဳးသမီက ဆက္လက္၍ အဲဒါ ကြ်န္မခ်စ္သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ ေ၀းခဲ့တာ အခုဆိုရင္ သံုးႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ကြ်န္မ သိခ်င္တာက ကြ်န္မခ်စ္သူနဲ႔ ကြ်န္မနဲ႔ ဖူးစာဆံုႏိုင္ေသးသလား ဆိုတာ သိခ်င္လို႔ပါ။ ကြ်န္မကို ေဟာေပးပါဟု ေျပာေလ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ုပ္သည္ ထိုမိန္းကေလး၏ ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖရန္အတြက္ တားေရာ့ကို ကုလားဖန္ထိုးၿပီး ကဲ... မိန္းကေလး မင္းခ်စ္သူကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ဖူးစာဆံုႏိုင္ မဆံုႏိုင္လို႔ တဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ တစ္၀က္ခ်ိဳးလိုက္ဟု တားေရာ့ကို ခ်ိဳးခိုင္းလိုက္ေလ၏။ ထိုမိန္းကေလးသည္ မ်က္လံုးကို မွိတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေခတၱမွ် သူ၏ ခ်စ္သူကို စိတ္ကူးေနပံု ရေလ၏။ ထို႔ေနာက္ တားေရာ့ကို ဘယ္ဘက္လက္ႏွင့္ တစ္၀က္ ခ်ိဳးလိုက္ေလရာ ေအာက္ပါအတိုင္း က်လာေလ၏။

(၁၈) တားေရာကဒ္အေၾကာင္းကို ဒီေနရာတြင္ အေသးစိပ္ ဖတ္ႏိုင္ပါသည္

ထိုကဒ္သည္ တားေရာနံပါတ္(၁၈) ကဒ္က်ေလ၏။ ထိုကဒ္မွာ မေကာင္းေသာ ကဒ္ျဖစ္၍ မိမိသိခ်င္ေသာ ကိစၥတြင္ ၾကားလူမ်ား၏ အေႏွာက္အယွက္ အဖ်က္အစီးမ်ားေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ အဆင္မေျပႏိုင္ဟု အေဟာထုပ္ရေသာ ကဒ္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်ႏ္ုပ္က “ ဒီလိုေဟာရတာ စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး၊ မိန္းကေလး။ မင္းနဲ႔ မင္းေကာင္ေလးနဲ႔ လံုး၀ ဖူးစာ မဆံုႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဟု ” ျပန္ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။

ကြ်န္ုပ္သည္ လကၡဏာပညာကို လြန္စြာ စိတ္၀င္စားသည့္အေလွ်ာက္ ထိုမိန္းကေလး၏ ညာဘက္လက္ဖ၀ါး ျပင္ကို ေတာင္းယူၾကည့္႐ႈ႕ေလရာ သူမ၏ ညာဘက္လက္ဖ၀ါးရွိ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္း၏ အစပိုင္းသည္ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္ခံု ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ျပတ္ေတာက္ေနၿပီး အေပၚဘက္သို႔ ေကာ့တက္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေလ၏။ ထိုလကၡဏာမ်ိဳးသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိမိ၏ ခ်စ္သူဖက္က ဂုဏ္ပကာသန ဥစၥာပစၥည္း ေငြေၾကးမ်ားေၾကာင့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ေ၀းကြာသြားရေသာ အမွတ္အသားပင္ ျဖစ္ေလ၏။

သင္တို႔၏အက်ိဳးကိုထာ၀စဥ္လိုလားေသာ
ေစတနာေကာင္းျဖင့္
ဟိန္းတင့္ေဇာ္

ခ်မ္းသာၾကြယ္၀ ခ်င္သူမ်ား အတြက္ မင္းသိခၤ၏ ဓနသိဒၶိ က်င့္စဥ္အပိုင္း(၄)

အပိုင္း (၁) - (၂) - (၃)

ဘယ္အထဲကိုလဲ . . . ၊ကိုယ့္ရဲ႕ မေနာထဲကို အဲဒီလို ဓာတ္ျပန္ကူးမယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြ ေစာေစာက ရွင္းျပခဲ့သလို ေစာေစာကအခန္းက ရွင္းျပခဲ့သလို လက္ေျမွာက္မယ္။ လက္ကို အေပၚေျမွာက္လိုက္၊ ေအာက္ကိုခ်လိုက္ အခ်ိန္မွန္ မွန္ စည္းခ်က္ညီညီပို႔ရမယ္။ မၾကာခင္ က်ဳပ္ဆီကို လာပို႔ရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ လက္ကိုေျမွာက္ရမ္းမယ္။ အဲဒီလို အမူအရာ သံုးပါးဆံုရင္ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလူဟာ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ သူ႔ဆီသြားၿပီးေတာ့ “ ဘယ္လိုေၾကာင့္မွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ာဆီ ပိုက္ဆံေပးရမွာေမ့ေနတာ၊ ညတုန္းက အဲဒါ သတိရလို႔ ၊ ခ်က္ခ်င္းလာမလို႔ဟာ အခ်ိ္န္မရွိေတာ့လို႔ အခုလာပို႔တာ” ဆိုၿပီး လာပို႔တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါမွာ ကိုယ္ရ လိုက္တဲ့ေငြအတြက္ ၀မ္းသာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ္ရဲ႕ က်င့္စဥ္ဟာ အေတာ္ဟုတ္သြားၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ပီတိျဖစ္စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ေ၀ဒနာတန္ခိုးေပါ့ေနာ္ . . . ။

သိဒိၶတန္ခိုးပဲေျပာေျပာ၊ ေ၀ဒနာ တန္ခိုးပဲေျပာေျပာ၊ ဆႏၵတန္ခိုးပဲေျပာေျပာ ေ၀ဒနာဟာ အရင္းခံတယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာတန္ခိုးဟာ ကူးေလွ်ာက္တတ္တယ္။ ပို႔လႊတ္လို႔ ရတယ္ဆိုတာ နားလည္ရမယ္။ သူ႔သတၱိက ဘာန ဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ျမစ္ထဲမွာ၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ သေဘၤာႀကီး ခုတ္သြားတဲ့အခါ ေနာက္က ဂယက္ေတြ ထၿပီးေတာ့ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြ ထလာတယ္။ အဲဒီလိႈင္းလံုးႀကီးေတြ ကမ္းေျခကို သြားေနတုန္းမွာ ေနာက္မွာ လိႈင္းလံုး တစ္လံုးေပၚမွာ အက်ိဳးျပဳေနတယ္။ ဒီလိႈင္းလံုး ေၾကာင့္ပဲ ေရက ေနာက္က ကယက္လိုက္လာတယ္။ ေနာက္ လႈိင္းလံုးကေန ေနာက္လႈိင္းလံုးကို ပစၥည္းထပ္နဲ႔ အက်ိဳးျပဳၿပီးေတာ့ လႈိင္းေတြ ထလာတယ္။ ေ၀ဒနာေတြ ဟာလည္း စလုပ္တာနည္းနည္း၊ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း တျဖည္းျဖည္း ေ၀ဒနာေတြ ထလာၿပီး တန္ခိုးေတြ တိုးပြားလာတယ္။ အဲဒါ လုပ္ၾကည့္မွသိ မယ္။

သူ႔သတၱိက သိပ္ထူးတာ။ ေ၀ဒနာကေန ေနာက္ထပ္ ေ၀ဒနာ။ ေ၀ဒနာကေန ေနာက္ထပ္ေ၀ဒနာ။ ေ၀ဒနာတန္ခိုး ကေန ေ၀ဒနာတန္ခိုး။ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ ထပ္ထပ္ၿပီးေတာ့ ထပ္ထပ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ မေနာ၊ မေနာေတြ၊ စိတ္အာ႐ုံေတြ စိတ္အာ႐ုံ မေနာေတြကေန ေ၀ဒနာေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေ၀ဒနာေတြျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခံစားမႈပဲ။ အဲဒါေတြဟာ တကယ့္ကို ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႕ရွိေနတယ္။ မ်က္စိနဲ႕မျမင္ႏိုင္ေသးလို႔ မျမင္ရေပမဲ႔ ျမင္ရတဲ့တစ္ေန႔မွာ အဲဒီ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႔ ျမင္ရမွာ။ ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႕တကြတင္မဟုတ္ဘူး။ အေရာင္နဲ႔ တကြျမင္ရမွာ။ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီးေတာ့ ေ၀ဒနာေတြမွာ အေရာင္ေတြ ထြက္ေနတယ္။

ကာလာ . . . ။
အဲဒီ ကာလာေတြဟာ သိပ္ထူးျခားတာ။ ေပါက္ေျမာက္ၿပီးသား တိဗက္က လားမားႀကီးေတြ ဘာေတြဆို ဒီအေရာင္ေတြကို တန္းျမင္သြားတာ။ အဲဒီေတာ့ အေရာင္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ အဲဒီေတာ့ အေရာင္ေတြဟာ ဥပမာဆို႔ပါစို႔။ အေရာင္ က ဘယ္လိုတည္ရွိသလဲဆို လူရဲ႕ပံုသဏၭန္အတိုင္းပဲ ေဘးနားမွာ တစ္ေပေလာက္ ပတ္ေနတယ္။ အေရာင္ေတြ၀ိုင္း ၿပီးပတ္ေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ က်က်နနတစ္ခါတည္း စိတ္ႏွလံုးေလးညွိဳးၿပီးေတာ့ ဘုရားၾကည္ညိဳေနတယ္ဆိုရင္ သူ႔ေဘးမွာ ညိဳျပာျပာ အေရာင္ကေလး ပတ္ေနတာေတြ႕ ရလိမ့္မယ္။ အျပာေရာင္ေလး။ ဒါေပမဲ့ အညိဳေရာင္လည္းပါတယ္။

ေမတၱာပို႔ၿပီးေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါတည္း ေမတၱာဓာတ္ေတြ ပို႔ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေလာကဓာတ္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို ေမတၱာဓာတ္ေတြ ပို႔ေနတယ္။ တရားေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက ္ရဲ႕ေဘးမွာ အလြန္က်က္ သေရရွိတဲ့ အနီေရာင္ေလးဟာ သူ႔လူပံုသဏၭန္အတိုင္း ပတ္ေနတယ္။ အဲဒါ သိပ္ထူးျခားတာပဲ။ ၾကင္နာသနားတဲ့ စိတ္ေတြ အရမ္းေပၚေနၿပီဆိုရင္ ၾကည္လင္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္း ဥာဏ္ေတြကြန္႕ျမဴးၿပီးေတာ့ တစ္ခါတည္း ဥာဏ္ေတြပြင့္ေနၿပီ ဆိုရင္ အ၀ါေရာင္ေတြ ပတ္ေနတယ္ သီလေကာင္းတဲ့လူမွာ ဆိုရင္ အလင္းေရာင္တစ္မ်ိဳးပတ္ေနတယ္။

ယမ္းပံုမီးက် ေဒါသေတြ ေဖာက္ခြင္းေနတယ္ဆိုရင္ အနီေရာင္ရဲရဲဟာ လူကိုယ္ေဘးမွာ မညီမညာ အတြန္႔လႈိင္းႀကီးနဲ႔။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ယုတ္မာၿပီး၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ၿပီး ဒုကၡေပးဖို႔ ႀကံစည္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘးနားမွာ မည္းက်ဳတ္ က်ဳတ္အေရာင္ႀကီးက တစ္ခါတည္းက ေၾကာက္ခမန္း လိလိေပၚေန တယ္။ သူမ်ားကို ေပးရမွာတြန္႔တိုလို႔ မေပးဘဲ ေနရရင္ ဘယ္လို ေကာင္းမလဲလို႔ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ အႀကံရွိတဲ့လူမွာ အနီရယ္၊ အျပာရယ္၊ ညစ္ပုတ္တဲ့ အေရာင္ရယ္ ေရာထားတာေတြ႕ရတယ္။ လိမ္လည္ ေကာက္က်စ္တဲ့ လူမွာေတာ့ ဆူးပုတ္ေရာင္၊ မာနႀကီးတဲ့ လူမွာလည္း ဒီသေဘာပဲ၊ ေၾကာက္ေနတဲ့ လူမွာေတာ့ အျဖဴနဲ႕ အျပာေရာ ထားတဲ့ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အေရာင္ ေနာက္ အညိဳေရာင္လည္းပါတယ္။

စိတ္ဓာတ္ညိွဳး ငယ္ေနရင္ေတာ့ ညစ္ေထးတဲ့အေရာင္၊ တဏွာရာဂေတြ သိပ္ႀကီးေနရင္ေတာ့ နီပုတ္ပုတ္ အေရာင္လို၊ ကာကီေရာင္လို အစက္ အေျပာက္အေရာင္၊ ဒါအၾကမ္းဖ်င္းအေရာင္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပတာ။ ဘာလို႔ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာျပတာလဲ ဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာဟာ ထြက္ေပၚ လာၿပီဆိုရင္ ႐ုပ္သႏၱန္နဲ႔အတူ ကာလာေတြနဲ႔ရွိေနတယ္။ ေနာက္ေျပာရမွာကေကာ့ အဲဒီနည္း စၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္ၿပီ၊ သိဒိၶတန္ခိုးကို ေလ့က်င့္ၿပီ ဆိုကတည္း လူမွာ ဥပါဒါန္ဆြဲေနရမယ္။ ဒါဟာ ေန႔ေရာ၊ ညေရာ ဒါရကို ရရမယ္ မျဖစ္မေနကိုရမယ္။ ခုနတုန္းက ဥပမာမွာ ထင္ရွားတာေျပာ မယ္ဆိုရင္ အဲဒါ ဥပါဒါန္ေတြကပ္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ ဥပါဒါန္ ကပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ အျခားစိတ္ေတြ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ဘူးလား အျခားစိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚႏိုင္တာေပါ့။

ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အရာကို အာ႐ုံညြတ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ လူဆိုေတာ့ လူမႈကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ စိတ္ညစ္စရာရွိမယ္။ ေဒါသ ထြက္စရာရွိမယ္။ လန္႔စရာရွိမယ္။ ေပ်ာ္စရာရွိမယ္ စသည့္ျဖင့္ အဲဒီအရာေတြ မေပၚႏိုင္ဘူးလား။ ေပၚႏိုင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြေပၚရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းတဲ့ ေဒါသစိတ္ေတြ၊ ေမာဟစိတ္ေတြ၊ ေလာဘစိတ္ေတြ ေပၚလာ မယ္ဆိုရင္ ခုနကက်င့္စဥ္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီက်င့္စဥ္ကို အေႏွာင္အယွက္ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်င့္စဥ္ အထမေျမာက္ဘူး။

အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စိတ္လို႔ ယူဆတဲ့ အရာေတြကို လမ္းေျပာင္းေပးပါ။ အဲဒါ စိတ္လမ္းေျပာင္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္ ေ၀ဒနာ လမ္းေျပာင္းတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာနဲ႔ သႏၱန္တူသလဲဆိုရင္ ေဘာလံုးကေလးကို လူတစ္ေယာက္ လိွမ့္ေပးတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီေဘာလံုးကို ဖမ္းၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ညာဘက္ကိုပို႔ ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ လိွမ့္တာကသက္သက္၊ လွိမ့္တဲ့လူက သက္သက္ လိွမ့္လိုက္တယ္၊ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္တစ္ခါဖမ္းမယ္။ ဖမ္းၿပီးေတာ့မွ ကိုယ္ပို႔ရမယ့္ ညာဘက္က လူဆီကို ပစ္ပို႔မယ္ အစား ဟိုက လွိမ့္လိုက္တာေလးကို လက္ကေလးနဲ႔အသာခံ ၿပီးေတာ့ ခပ္ေစာင္းေစာင္းကေလး ခံလိုက္လို႔ရွိရင္ ေဘာလံုး ကေလးဟာ ကိုယ့္လက္ကို လာထိတာရယ္။ ဟိုဘက္ကို ထြက္သြားတာရယ္ဟာ ႏွစ္ခုေသာအလုပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႕တစ္ခု ေသာအလုပ္ေပါ့။ စိတ္လမ္းေျပာင္းလိုက္တာ။

ကဲ . . . အဲဒီက်င့္စဥ္ က်င့္ေနတုန္းမွာ က်င့္စဥ္က လည္း မၿပီးေသးဘူး။ ေဒါသျဖစ္စရာ ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဒါသလို႔ သိိလုက္တာနဲ႔ အဲဒီေဒါသကို ဘယ္အထိ ေျပာင္းရမွာလဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေ၀ဒနာအထိ ေျပာင္းလိုက္ရမယ္။ အဲဒီ စိတ္ဆိုးစရာႀကီး၊ ေဒါသႀကီးကို ငါတိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ ေဒါသ ႀကီးပါလားလို႔ သိလိုက္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ က်စရာႀကီးလား။ ေၾသာ္ . . . မေကာင္းတဲ့စိတ္။ ညံ့တဲ့စိတ္၊ ေနာ္ . . . ညိွဳးငယ္တဲ့စိတ္၊ ဒီစိိတ္ေတြဟာ ငါ တိုက္ အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ အရာေတြပဲလို႔ တစ္ခါတည္း မွတ္ယူလိုက္ပါ။ လက္နဲ႔ထိသြားရင္ အမေလးလို႔ ေအာ္မိတာနဲ႔ အဲဒီ အမေလးဟာ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ အမေလးပါလား။ လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဆိုးလို႔ ဆဲမယ္္ဆိုရင္ မဆဲနဲ႔ေတာ့။ တစ္ခါတည္း အာ႐ုံျပဳလိုက္၊ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနရမယ့္ ဒီဆဲစရာကိစၥေပါ့။ ႐ိုက္စရာကိစၥလည္း မ႐ိုက္နဲ႔ေတာ့။ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ေနရမယ့္ ႐ိုက္စရာ ကိစၥႀကီး ပါလားလို႔ သိပစ္ လိုက္တာနဲ႔ စိတ္လမ္း ေျပာင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့။

စိတ္လမ္းေျပာင္းတယ္ဆိုတာ မေကာင္းဘူးလို႔ထင္တဲ့ အညံ့စိတ္ေတြ၊ ေဒါသစိတ္ေတြ၊ ေမာဟစိတ္ေတြ၊ ေလာဘစိတ္ေတြ သက္သက္ မေဖ်ာက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေတြဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီး။ အဲဒီ ေဒါသ ျဖစ္လိုက္တာဟာ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနဖို႔ဆိုၿပီး ေဒါသကို ခံယူလိုက္တာ။ အဲဒီမွာ အင္မတန္ ျပင္းထန္တဲ့ေဒါသ ေ၀ဒနာ တန္ခိုးႀကီး အျဖစ္နဲ႕မိမိခႏၶာထဲမွာ အက်အန ကိန္း၀ပ္ၿပီး သိုေလွာင္ၿပီး သားျဖစ္သြားမယ္။ အဲဒီအတိုင္း နားလည္ၾကပါ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီ စိတ္လမ္းေျပာင္းတဲ့ အခါေတြမွာ ေၾကာက္သြားတဲ့ အခါမွာလည္း စိတ္ေျပာင္း ရတာ အေကာင္း ဆံုးပဲ။ ေ၀ဒနာအရဆံုးပဲ။

ေနာက္ သာမန္အခ်ိန္မွာ ေရခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔၊ ေရခ်ိဳးတယ္ဆိုတာ ေရနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ထိတဲ့အခါမွာ စိတ္လမ္း ေျပာင္းလို႔ေကာင္းပါတယ္။ အခု ငါခ်ိဳးေနတဲ့ေရေတြက ေအးသြားတယ္ဟာ အဲဒါ ငါ တိုက္အိမ္ႀကီးနဲ႔ေနရဖို႔ ေအး သြားတာ။ ငါ့ကိုယ္ထဲမွာ အဲဒီတန္ခိုးသတၱိေတြ ၀င္သြားၿပီး။ ထမင္းစားတဲ့အခါမွာလည္း အဲဒီလိုပဲ ခံယူလိုက္ပါ။ စိတ္လမ္း ေျပာင္းစရာေတြခ်ည္းပဲလို႔ နားလည္လိုက္ပါ။ ေနာက္တစ္ခု ကေတာ့ ဒီေ၀ဒနာကို အျပင္းထန္ဆံုးထဖို႔၊ ႏိုးဖို႔။ အခုလုပ္ေနတာ ေ၀ဒနာတန္ခိုးမို႔လား။ သိဒိၶဆိုတာ ေ၀ဒနာတန္ခိုးပဲ။ ခံစားမႈေတြကို တန္ခိုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ။

အဲဒီအေၾကာင္းေရာေတြမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ခ်မ္းသာ ၾကြယ္၀ဖို႔ အာ႐ုံျပဳထားရင္ ေ၀ဒနာပိုတက္တယ္။ အေျခြအရံ မ်ားဖို႔ က်က္သေရမဂၤလာတိုးဖို႔ ၾသဇာတန္ခိုးႀကီးဖို႔ က်န္းမာဖို႔ မ်က္ႏွာပြင့္ဖို႔၊ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားဖို႔၊ ပညာဥာဏ္ႀကီးဖို႔ အက်ဥ္းအၾကပ္မွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ ႀကီးမားတဲ့ အလုပ္အကိုင္ ႀကီးေတြ၊ ရာထူးႀကီးေတြရဖို႔၊ ခ်စ္ေသာ သူကိုရဖို႔၊ ရဲရင့္တည္ ၾကည္ဖို႔ အဲဒီအခ်က္ေတြကို လူေတြက ေတာင္းတၾကတယ္။ ရယူလိုခ်င္တယ္။

ခုနက ႀကိဳက္မႀကိဳက္ထဲမွာ ႀကိဳက္ထဲမွာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႀကိဳက္ထဲမွာက်ေတာ့ ႀကိဳက္ေ၀ဒနာကို ဖန္တီး မယ္။ ေ၀ဒနာတန္ခိုးကို ဖန္တီးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီဟာေတြလည္း အာ႐ုံျပဳလို႔ရပါတယ္လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ တန္ခိုးသိဒိၶရဲ႕သတၱိ သေဘာကို ဒီအခန္းမွာရပ္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကီ စိတ္ပညာက်င့္စဥ္ေတြပဲလို႔ မွတ္ယူထားပါ။ ဘာသာေရးနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ဘယ္ဘာသာ၀င္မဆို လုပ္လို႔ရပါတယ္။

မဟာဂႏၶာရီစခန္းမွ
မင္းသိခၤ(၁၉၉၉-ဧပရာယ္လ-၅ရက္)
ညသန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္၊ ေမွာ္ဘီစခန္း